فرق لعن و دشنام ( سب ، فحش )
لعن در لغت
لعن به معنای راندن ، دور کردن از روی غضب و نفرین کردن بیان شده است .
راغب اصفهانی می گوید :” اللعن : الطرد والإبعاد على سبیل السخط ، وذلک من الله تعالى فی الآخره عقوبه ; وفی الدنیا انقطاع من قبول رحمته وتوفیقه، ومن الإنسان دعاء على غیره ؛ لعن دور کردن و راندن کسی به حالت ناراحتی است که در قیامت از جانب خدا یک نوع عقوبت محسوب میشود ، ولی در دنیا از طرف خداوند دوری از رحمت وسلب توفیق عبد و از جانب بندگان دعا بر دیگری است . 1
به طوری که در مورد شیطان نیز گفته شده : « طردوه و أبعدوه و هو لعینٌ طریدٌ و قد لعن الله ابلیس: طرده من الجنّه و أبعده من جوار الملائکه » .
خداى بزرگ در قرآن، شیطان را لعن نموده و این لعن به معناى دور کردن او از بهشت و همسایگى فرشتگان است .
پس معنای لعن همان طلب دوری از رحمت خداست ؛ یعنی لعنت کننده از خدا میخواهد که شخص لعنت شده را از رحمت خود دور نماید ؛ و با عبارت «اللهم العن فلاناً» و یا «لعنه الله» یا «لعنه الله علیه» در واقع ، همان دوری از رحمت خداوند را برای او طلب میکند .
سب و شتم در لغت
ابن أثیر: « السبّ : الشتم »2
سب همان شتم (ناسزا و فحش ) است .
در قرآن نزدیک به 40 آیه واژه ی ” لعن ” در مصادیق گوناگون بیان شده است اما واژه ی ” سبّ ” (دشنام زشت ودردناک ) دو مورد آن هم در یک آیه بیان شده است که در آنجا بیان می کند که ” معبودهای مشرکان را دشنام نگویید زیرا که آنها هم از روی جهل معبودهای شما را دشنام می گویند . “3
البته باید توجه نمود که این آیه نشانگر لزوم رعایت احترام به مقدسات دیگران و حتى بت هاى مشرکان نیست ; بلکه نهى و جلوگیرى « سبّ » ، بدین جهت است که دشنام گفتن به مقدسات بت پرستان ، موجب مى شود که آنان نیز خداوند را دشنام گویند ; چرا که اگر احترام به مقدسات مشرکان لازم بود ، حضرت ابراهیم (علیه السلام) و پیامبر اسلام ، بت ها را نمى شکستند و قرآن عمل حضرت ابراهیم را فضیلت نمى دانست .
از برخى آیات قرآن مى توان مصادیق سبّ را استفاده نمود ، نظیر : ” وَاتَّبَعَ هَوَاهُ فَمَثَلُهُ کَمَثَلِ الْکَلْبِ ; داستان او به سگ مى ماند “.4 و در جایى دیگر مى فرماید : ” مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاهَ ثُمَّ لَمْ یَحْمِلُوهَا کَمَثَلِ الْحِمَارِ ; مثل آنانى که تورات را به دوش گرفته و به آن عمل نمى کنند مانند داستان الاغ است ” 5 . و درباره ابولهب مى فرماید : ” تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ; بریده باد دو دست ابولهب ” 6. و درباره اصحاب اخدود مى فرماید : ” قُتِلَ اصحابُ الاُخدود ; مرگ بر اصحاب اخدود ” 7
آیه: ” لاَّ یُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَکَانَ اللّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا ; خداوند بانگ برداشتن به بد زبانى را دوست ندارد ، مگر کسى که بر او ستم رفته باشد ” 8، می توان استفاده کرد که خداوند غریو و بانگ بد را دوست ندارد جز درباره کسى که مورد ظلم قرار گرفته باشد . از این آیات مى توان تجویز سبّ و شتم را در مواردى ، برداشت نمود .
مرحوم شیخ انصارى مى فرماید : اصل در دین ، احترام مؤمن است و جز در مواردى که به طور یقین ثابت نشده ـ کسى را ـ نمى توان از این اصل استثنا و جدا کرد ; نظیر غیبت کسى که آشکارا فساد انجام مى دهد. چنان که در سب و دشنام بدعت گذار و متجاهر به فسق این استثنا وجود دارد .
بنابراین سبّ و شتم همیشه مذموم نیست و از آیه (لا تسبّوا) حکم مذمت کلی سبّ فهمیده نمى شود ، بلکه آیه یاد شده تصریح دارد که در شرایط خاص نباید موجب تحریک احساسات مخالفان را فراهم آورد .
بنابراین واژه سبّ و لعن از نظر مفهوم در دو مقوله جداگانه قرار دارد و از جهت حکمى ، هر یک در برخى از شرایط و موقعیت ها روا مى باشد .
_______________
پی نوشت ها:
-المفردات /ص 451
2- النهایه /ج 4 /ص 330
3- انعام / 108
4- اعراف /176
5- جمعه /5
6- مسد / 1
7- بروج / 4
8- نساء /148
منبع: تبیان