ضرورت اجتماعی زندگی کردن

پاسخ : T}زندگی اجتماعی دراسلام: {T در اسلام، زندگی اجتماعی هدف نیست و ارزش مطلق ندارد؛ بلکه ارزش آن نسبی است. زندگی اجتماعی، وسیله‏ای است برای تأمین ارزش‏های بالاتر. مطلوبیت زندگی اجتماعی، تابع شرایطی است که زندگی فردی را با زندگی دیگران پیوند می‏دهد. عواملی که زندگی فرد را به جامعه و اجتماع پیوند می‏دهد، غریزی، عاطفی و عقلانی. این عوامل انسان را وامی‏دارد که به جامعه گرایش یابد و زندگی خویش را با زندگی دیگران پیوند دهد. کمالات انسان، در سایه اجتماع حاصل می‏شود و بدون آن، انسان از چنین کمالاتی محروم خواهد ماند. البته این بدین معنا نیست که بگوییم: اجتماع دارای ارزش مطلق است. در قرآن کریم، به همان اندازه که به محبت کردن مردم به همدیگر اهمیت داده شده، به تبّری و بیزاری جستن از برخی انسان‏ها نیز اهمیت داده شده است. از جمله، در داستان «اصحاب کهف» آمده است که آن جوانان صالح، از اجتماع فاسد زمان خود کناره گرفته به غاری پناه بردند. V}«و إذ اعتز لتمو هم و ما یعبدون…» سوره کهف(18)، آیه 16 {V قرآن این کناره‏گیری را می‏ستاید؛ زیرا آنان برای آنکه دین خود را حفظ کنند، از آن جامعه کوچیدند و از آن منجلاب فساد، کناره‏گیری کردند. داستان گوشه‏گیری ابوذر را بعد از رحلت پیامبر(ص)، می‏توان در همین مقوله (فساد دستگاه حکومتی) توجیه کرد، وگرنه ابوذر عزلت انتخاب نکرد. اگر تاریخ زندگی ابوذر مطالعه شود، پرخاشگری‏های او به کارگزاران خلفا، نشانگر سوز و گداز اجتماعی است. به عبارت دیگر، ابوذر از اجتماع نبرید؛ بلکه او را از اجتماع بریدند. کناره‏گیری حضرت ابراهیم(ع) از جامعه شرک آلود نمرودی‏ـ که در قرآن آمده است‏ ـ V}«و اعتز لکم و ما تدعون…» مریم(19)، آیه 48 {V و یا رهبانیت اصحاب حضرت عیسی(ع)‏، V}همان، آیه 49 و50{V به دلیل وضعیت بد زمانشان بود و می‏خواستند دین خود را حفظ کنند. اما در جایی که خشنودی خدا در بازگشت به جامعه و اجتماع است، برای هدایت دیگران و معاشرت با آنها، رهبانیت، دیرینشی، گوشه‏گیری و عزلت، ارزشی ندارد. پس زندگی اجتماعی در اسلام، دارای ارزش مطلق نیست؛ بلکه تابع شرایط زمانه است. V}استاد مصباح یزدی، معارف قرآن و اخلاق در قرآن