چرا اسلام مخالف بی حجابی است

پاسخ : T} نظام اسلامی و بدحجابی{T از آنجا که انسان موجود اجتماعی است، جامعه بزرگی که در آن زندگی می‏کند، از یک نظر همچون خانه او است و حریم آن همچون حریم خانه او محسوب می‏شود. پاکی جامعه به پاکی او کمک می‏کند و آلودگی آن، به آلودگی‏اش می‏افزاید! روی همین اصل در اسلام با هر کاری که جو جامعه را مسموم یا آلوده کند به شدّت مبارزه شده است؛ چرا که گناه، همانند آتش است. هنگامی که در نقطه‏ای از جامعه این آتش روشن شود، بکوشیم آن را خاموش یا محاصره کنیم. اما اگر به آتش دامن زنیم و آن را از نقطه‏ای به نقطه دیگر ببریم و یا آن را به حال خود واگذاریم، حریق همه جا را فرا خواهد گرفت و کسی قادر بر کنترل آن نخواهد بود! از این گذشته عظمت گناه در نظر مردم و حفظ ظاهر جامعه از آلودگی‏های خود سد بزرگی در برابر فساد است. اشاعه فحشا و نشر گناه و تجاهر به فسق و تسامح در این موضوع، این سد را می‏شکند و گناه را در اذهان کوچک و آلودگی به آن را ساده می‏نماید. بر همین مبنا حکومت اسلامی، موظف است جلوی منکرات را بگیرد. این به معنای تحمیل به حجاب نیست؛ بلکه نوعی واکسینه کردن جامعه در مقابل بیماری‏های روانی و معنوی است. در جامعه اسلامی همه وظیفه دارند به بهداشت روانی و سلامت روحانی توجه کنند. این همان امر به معروف و نهی از منکر و نظارت ملی است. حاکمان اسلامی موظف‏اند موانع رشد فضایل انسانی را از بین ببرند و این در حقیقت بستر سازی برای سلامت روانی جامعه است و در زمان پیامبر و امام علی(ع) نیز هرچند زنان بدحجاب وجود داشته؛ اما قرآن با این پدیده برخورد کرده است، به دنبال آن دیگر آنها نمی‏توانستند هر طور دلشان خواست در اجتماع ظاهر شوند؛ حتی اقلیت‏های مذهبی نیز موظف به رعایت مقررات اسلامی در جامعه اسلامی بوده‏اند. در آیات 31 سوره «نور» و 34 و 59 سوره «احزاب» کیفیت رفتار اجتماعی زن مورد توجه قرار گرفته است. نیز از آیات امر به معروف و نهی از منکر می‏توان استفاده کرد که جلوی هر گونه منکر و زشت، باید ایستاد و اجازه ظهور و بروز به آن نداد. در هر صورت هنجارهای دینی در جامعه را باید به اجرا گذاشت و نمی‏توان تنها به عقیده و میل مردم اکتفا کرد. فکر کنید چقدر از مردم حاضرند با میل و رغبت و از روی اعتقاد، از رشوه‏گرفتن و اختلاس اجتناب کنند؟ چقدر حاضرند از شراب و زنا با میل و رغبت احتراز نمایند تا آنها را آزاد گذاشت که در عمل هم با میل و رغبت وظایف خویش را اجرا کنند!؟ این موضوع منحصر به کشور ما نیست. در هر کشوری یک سلسله دستوراتی است که به اجبار آنها را به اجرا می‏گذارند. در کشوری مثل فرانسه ـ که آن را مهد آزادی می‏شمارند ـ چگونه به اجبار دختران را وادار به بی‏حجابی می‏کنند تا به مدرسه یا دانشگاه راه یابند! تفاوت در جامعه اسلامی و غیراسلامی در نوع هنجارها است؛ نه چگونگی برخورد با آنها. بسیاری از حکمت‏ها و فلسفه‏های حجاب امروزه روشن شده است؛ از جمله: 1. پوشش امری غریزی و فطری برای بشر است. کاوش‏های باستان شناسی نشان می‏دهد که از دیر زمان بشر در حد امکان نسبت به مسئله پوشش اهتمام ورزیده است و همه صاحبان ادیان نیز آن را سرلوحه عمل قرار داده‏اند.‏ 2. مستور بودن زیبایی ها و جاذبه‏های جنسی زن و مرد، آنها را از معرض دید و طمع‏ورزی شهوت پرستان هرزه محافظت می‏کند و امنیت و بهداشت روانی جسمی آنان را تأمین می‏کند. 3. برهنگی راهبر به سوی بی‏بند و باری و لجام گسیختگی جنسی است که عواقب شوم و زیانباری دارد: 3ـ1. گسترش فساد و ناهنجاری‏های اجتماعی، 3ـ2. شیوع بیماری‏هایی چون سفلیس سوزاک ایدز و…، 3ـ3. سست شدن پیمان مقدس خانواده، گسترش آمار طلاق و فزونی عقده‏های روحی در کودکان، 3ـ4. زیاد شدن فرزندان نامشروع. اینها و ده‏ها مشکل اجتماعی دیگر، عواقب شومی است که جهان غرب را سخت برآشفته است و ستاره تمدنش را به افول می‏کشاند تا آنجا که حتی فریاد متفکران ماتریالیستی چون راسل را برآورده و جهان را سخت بر آنان تنگ کرده است. اما مکتب گران‏قدر اسلام در پرتو هدایت‏های نورانی‏اش (همچون حجاب) از اساس با این جریان ویرانگر به مبارزه برخاسته و حجاب را دژی استوار برای صیانت فرد وجامعه از آسیب‏های بی‏شمار قرار داده است. از همین رو است که استعمارگران برای تخدیر جوانان و در بند کشیدن آنان و گسترش اهداف ظالمانه خویش، از بی‏حجابی و برهنگی به عنوان ابزاری قوی سود می‏جویند. در هر صورت، موضوعاتی نظیرحفظ نظام اجتماعی، بقای نسل وخانواده، تأمین سلامت فکری و روحی ـ روانی افراد جامعه وفراهم کردن بستری مناسب و محیطی سالم برای پرورش وتکامل مادی ومعنوی انسان و بالآخره پرهیز از عواقب شومی که جوامع دیگر به دلیل رعایت نکردن این قبیل محدودیت ها گرفتار آن شده ویادر آن دست و پا می زنند و… نظام اسلامی را ملزم به اجرای این حکم ارزشمند الهی کرده است. V}برای آگاهی بیشتر ر.ک: مرتضی‏ مطهری، فلسفه حجاب؛ غلامعلی حداد عادل، فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی