راهکارهای فرهنگی در دانشگاه ها
پرسش : برای جذب افراد به امور دینی در دانشگاه، چه فعالیتهایی را باید انجام دهیم؟
پاسخ : T} راهکارهای فرهنگی در دانشگاه{T «دین»، کانون جوشش معرفت و شناخت است؛ شناخت نسبت به این جهان، انسان، مسئولیت، مسیر و راه و هدف. مجموعه این معرفتها، اساس دین را تشکیل میدهد. به طور کلّی «دین»، انسان را محور جهان میداند و جهان را مجموعه و مظهری از قدرت و رحمت الهی و در بنای جهان و مهندسی عظیم عالم وجود، دست قدرت خدا را مؤثر و همه کاره میداند. طبیعت دین(اسلام)، بسان یک میدان مغناطیسی طبیعتی پر جاذبه است و دلهای آلوده به غرضورزی و کینهتوزی نباشد، به سمت خود جلب میکند. البته محیط دانشگاه، محیط علمی و آموزشی بوده و محل برخورد افکار، اندیشهها و دیدگاههای متنوع و گاهی متضاد است و نمیتوان در چنین فضایی به صورت خیلی خوشبینانه به جاذبه طبیعی دین تکیه نمود و جوانان و دانشجویان انتخابگر و در حال تغییر را به حال خویش رها کرد؛ چرا که ایمان در دل یک جوان جویای علم، بسان یک نهال نورسی است که از بدو تولد، باید در دو عرصه درگیر باشد: هم برای تحکیم و تعمیق ریشههایش در خاک و کسب غذاهای مورد نیاز خویش فعالیت کند و هم با موانع و آفات کمرشکن بجنگد. یک دانشجو باید نیازهای مادی و معنوی و غذاهای متناسب علمی و دینی را فراهم کرده، هم باید با راهزنان عرصه اندیشه و تفکر بستیزد. راهکارهای کلی و جزئی برای جذب دانشجویان به سمت فعالیتهای دینی عبارت است است از: T} یک. راهکارهای کلی: {T کسانی که در صدد جذب جوانان و دانشجویان به سمت دین هستند باید دارای این ویژگیهای کلی باشند: 1ـ1. شناخت پیام (دین): افرادی که در صدد جذب دانشجویان به سمت امور دینی هستند، باید خودشان عارف و عالم به دین و احکام نورانی آن باشند (گر چه شناخت اجمالی داشته باشند). 1ـ2. جاذبه پیامدهندگان: آنان که در صدد جذب دیگران به سمت و سوی دین هستند، باید خودشان مجذوب دین بوده و به احکام نورانی دین در عمل عشق بورزند. اعمال و رفتار آنان آمیخته با ارزشهای دینی بوده و با اخلاق اسلامی، درهای بسته دلهای جوانان را تسخیر کنند؛ چرا که ایمان امر قلبی است و قلب، تسلیم میل و خواست دیگران نمیشود؛ مگر اینکه خودش بخواهد. البته با نیروی محبت و عشق دینی، میتوان دلهای زیادی را شکار و با حوزه دین آشنا کرد. 1ـ3. شناخت پیامگیرندگان: پیامدهندگان، به موفقیت مطلوب نمیرسند؛ مگر اینکه مخاطبشناس باشند، ویژگیهای پیامگیرندگان و سلیقههای گوناگون آنان را به خوبی بشناسند؛ چرا که برخی از افراد و دانشجویان، با اسلحه محبت و بعضی نیز، علم و هنر و گروهی دیگر با شیوههای دیگر، به پیامهای دینی تمکین کرده و بدان متمایل میشوند. پس شناخت مخاطب و پیام گیرنده، علاوه بر اهمیت اصل پیام و نیز پیامدهندگان، نقش بسیار مهمی در ترویج و تبلیغ از دین دارد. T} دو. راهکارهای جزئی: {T برای جذب جوانان و دانشجویان نسبت به امور دینی راهکارهای زیر مفید است: 1. تقویت آرمانگرایی دینی در بین دانشجویان؛ 2. تبیین رابطه دین و دنیا، علم و دین و دین و سیاست؛ 3. تبیین جایگاه و نقش دین و تاریخ ادیان به منظور پیشگیری و مصونیتسازی در مقابل تهاجم اندیشههای گمراهکننده؛ 4. برانگیختن حس مذهبی دانشجویان در جهت تعمیق باورهای دینی ایشان؛ 5. شبههشناسی و پاسخگویی به شبهات دینی، فرهنگی و اجتماعی دانشجویان؛ 6. الگوسازی از زندگی فردی و اجتماعی شخصیتهای برجسته دینی، در قالب فیلم و سریال؛ 7. تشکیل گروههای مطالعاتی و متنوع از دانشجویان و ایجاد رقابت سازنده بین آنان در امر شناخت دین و فرایند علمی آن؛ 8. تقویت تعامل علمی و دینی بین دانشجویان در رشتههای مختلف علمی و ایجاد همکاری بیشتر بین آنان در مسائل علمی و پژوهشی؛ 9. استفاده از اساتید قوی از رشتههای مختلف علمی در زمینههای علمی، دینی و اخلاقی برای رفع مشکلات دانشجویان در مسایل یاد شده؛ 10. بهرهگیری از عالمان و سخنوران مورد علاقه جوانان و دانشجویان در امور دینی؛ 11. تشکیل انجمنهای فرهنگی و تفریحی جهت انجام سفرهای فرهنگی و تفریحی با رعایت موازین شرع و عرف؛ 12. تشویق دانشجویان ممتاز و متعهد و رسیدگی به مشکلات مادی و معنوی آنان؛ 13. شناسایی، جذب و تشویق اساتید فرهیخته، با اخلاق و دارای روحیه و نشاط بالا جهت دروس معارف؛ 14. شناسایی و تشویق مدیران و کارمندان علاقهمند به مسائل دینی و همکاری با آنان در ایجاد فضای معنوی در دانشگاهها و مبارزه معقول و بدون تنش با کارگزاران غیر مسئول و بیانگیزه در دانشگاهها. بدیهی است دستیابی به اهداف پیشگفته، مشروط به همکاری و مساعدت تصمیمگیرندگان در سطوح مختلف فرهنگی، تربیتی و آموزشی است و به شدت به همکاری و خواست مدیریتی آنان بستگی دارد.