راهکارهای فرهنگی در دانشگاه ها

پاسخ : T} راه‏کارهای فرهنگی در دانشگاه{T «دین»، کانون جوشش معرفت و شناخت است؛ شناخت نسبت به این جهان، انسان، مسئولیت، مسیر و راه و هدف. مجموعه این معرفت‏ها، اساس دین را تشکیل می‏دهد. به طور کلّی «دین»، انسان را محور جهان می‏داند و جهان را مجموعه و مظهری از قدرت و رحمت الهی و در بنای جهان و مهندسی عظیم عالم وجود، دست قدرت خدا را مؤثر و همه کاره می‏داند. طبیعت دین(اسلام)، بسان یک میدان مغناطیسی طبیعتی پر جاذبه است و دل‏های آلوده به غرض‏ورزی و کینه‏توزی نباشد، به سمت خود جلب می‏کند. البته محیط دانشگاه، محیط علمی و آموزشی بوده و محل برخورد افکار، اندیشه‏ها و دیدگاه‏های متنوع و گاهی متضاد است و نمی‏توان در چنین فضایی به صورت خیلی خوش‏بینانه به جاذبه طبیعی دین تکیه نمود و جوانان و دانشجویان انتخابگر و در حال تغییر را به حال خویش رها کرد؛ چرا که ایمان در دل یک جوان جویای علم، بسان یک نهال نورسی است که از بدو تولد، باید در دو عرصه درگیر باشد: هم برای تحکیم و تعمیق ریشه‏هایش در خاک و کسب غذاهای مورد نیاز خویش فعالیت کند و هم با موانع و آفات کمرشکن بجنگد. یک دانشجو باید نیازهای مادی و معنوی و غذاهای متناسب علمی و دینی را فراهم کرده، هم باید با راهزنان عرصه اندیشه و تفکر بستیزد. راه‏کارهای کلی و جزئی برای جذب دانشجویان به سمت فعالیت‏های دینی عبارت است است از: T} یک. راه‏کارهای کلی: {T کسانی که در صدد جذب جوانان و دانشجویان به سمت دین هستند باید دارای این ویژگی‏های کلی باشند: 1ـ1. شناخت پیام (دین): افرادی که در صدد جذب دانشجویان به سمت امور دینی هستند، باید خودشان عارف و عالم به دین و احکام نورانی آن باشند (گر چه شناخت اجمالی داشته باشند). 1ـ2. جاذبه پیام‏دهندگان: آنان که در صدد جذب دیگران به سمت و سوی دین هستند، باید خودشان مجذوب دین بوده و به احکام نورانی دین در عمل عشق بورزند. اعمال و رفتار آنان آمیخته با ارزش‏های دینی بوده و با اخلاق اسلامی، درهای بسته دل‏های جوانان را تسخیر کنند؛ چرا که ایمان امر قلبی است و قلب، تسلیم میل و خواست دیگران نمی‏شود؛ مگر اینکه خودش بخواهد. البته با نیروی محبت و عشق دینی، می‏توان دل‏های زیادی را شکار و با حوزه دین آشنا کرد. 1ـ3. شناخت پیام‏گیرندگان: پیام‏دهندگان، به موفقیت مطلوب نمی‏رسند؛ مگر اینکه مخاطب‏شناس باشند، ویژگی‏های پیام‏گیرندگان و سلیقه‏های گوناگون آنان را به خوبی بشناسند؛ چرا که برخی از افراد و دانشجویان، با اسلحه محبت و بعضی نیز، علم و هنر و گروهی دیگر با شیوه‏های دیگر، به پیام‏های دینی تمکین کرده و بدان متمایل می‏شوند. پس شناخت مخاطب و پیام گیرنده، علاوه بر اهمیت اصل پیام و نیز پیام‏دهندگان، نقش بسیار مهمی در ترویج و تبلیغ از دین دارد. T} دو. راه‏کارهای جزئی: {T برای جذب جوانان و دانشجویان نسبت به امور دینی راه‏کارهای زیر مفید است: 1. تقویت آرمان‏گرایی دینی در بین دانشجویان؛ 2. تبیین رابطه دین و دنیا، علم و دین و دین و سیاست؛ 3. تبیین جایگاه و نقش دین و تاریخ ادیان به منظور پیشگیری و مصونیت‏سازی در مقابل تهاجم اندیشه‏های گمراه‏کننده؛ 4. برانگیختن حس مذهبی دانشجویان در جهت تعمیق باورهای دینی ایشان؛ 5. شبهه‏شناسی و پاسخ‏گویی به شبهات دینی، فرهنگی و اجتماعی دانشجویان؛ 6. الگوسازی از زندگی فردی و اجتماعی شخصیت‏های برجسته دینی، در قالب فیلم و سریال؛ 7. تشکیل گروه‏های مطالعاتی و متنوع از دانشجویان و ایجاد رقابت سازنده بین آنان در امر شناخت دین و فرایند علمی آن؛ 8. تقویت تعامل علمی و دینی بین دانشجویان در رشته‏های مختلف علمی و ایجاد همکاری بیشتر بین آنان در مسائل علمی و پژوهشی؛ 9. استفاده از اساتید قوی از رشته‏های مختلف علمی در زمینه‏های علمی، دینی و اخلاقی برای رفع مشکلات دانشجویان در مسایل یاد شده؛ 10. بهره‏گیری از عالمان و سخنوران مورد علاقه جوانان و دانشجویان در امور دینی؛ 11. تشکیل انجمن‏های فرهنگی و تفریحی جهت انجام سفرهای فرهنگی و تفریحی با رعایت موازین شرع و عرف؛ 12. تشویق دانشجویان ممتاز و متعهد و رسیدگی به مشکلات مادی و معنوی آنان؛ 13. شناسایی، جذب و تشویق اساتید فرهیخته، با اخلاق و دارای روحیه و نشاط بالا جهت دروس معارف؛ 14. شناسایی و تشویق مدیران و کارمندان علاقه‏مند به مسائل دینی و همکاری با آنان در ایجاد فضای معنوی در دانشگاه‏ها و مبارزه معقول و بدون تنش با کارگزاران غیر مسئول و بی‏انگیزه در دانشگاه‏ها. بدیهی است دست‏یابی به اهداف پیش‏گفته، مشروط به همکاری و مساعدت تصمیم‏گیرندگان در سطوح مختلف فرهنگی، تربیتی و آموزشی است و به شدت به همکاری و خواست مدیریتی آنان بستگی دارد.