تعامل حوزه و دانشگاه

پاسخ : T} تعامل حوزه و دانشگاه{T در زمینه چگونگی ارتباط بین این دو قشر بسیار مهم و مؤثر در ابعاد مختلف کشور، طرح‏ها و نظریات مختلفی ارائه شده است؛ ولی همه آنها در این نکته، هم‏عقیده‏اند که هرگونه پیشرفت ودستیابی به توسعه همه جانبه، مستلزم ارتباط بین این دو قشر و استفاده از دیدگاه‏های آنان است. اما در مورد چگونگی و نحوه ارتباط بین طلبه و دانشجو و دستیابی به وحدت، اجرای اقدامات ذیل ضروری به نظر می‏رسد: T} 1. بررسی دو نظام{T تحقیق و پژوهش در نظام آموزشی و اجرایی حوزه و دانشگاه، گام نخست به سوی آرمان وحدت است. در ابتدا باید نظام هر دو نهاد، به درستی تحلیل و تنقیح شود و اجزای ماهیت هر یک مشخص و به عوارضی ناپایدار و قابل تفکیک تبیین گردد تا سپس با در نظر گرفتن این موارد، راه حل‏های مناسب پیدا شود. T} 2. تبادل معلومات{T علوم حوزه‏ای و دانش‏های دانشگاهی، با مطالب و اصطلاحاتی آمیخته است که حتی در بخش‏های مشترک و یا مشابه، برای دانش ‏پژوهان رشته دیگر، آگاهی از آن مفاهیم به دشواری میسر است. از این رو، ارتباط مداوم فرهنگی بین این دو محفل علمی، ضروری است و ثقل این حرکت را دانشجویان و طلاب بر عهده دارند. T} 3. انتقال شیوه‏ها{T حوزه و دانشگاه از شیوه‏های اختصاصی‏ای استفاده می‏کنند که برای نهادِ دیگر قابل استفاده است و یا می‏توان با تغییرات مختصری، از آن بهره‏برداری کرد. انتقال هشیارانه و آگاهانه این شیوه‏ها، گام مؤثری در راه تکامل علمی است. اگر به رابطه فرهنگی دو نهاد، در سطح انتقال معلومات بسنده شود، هیچ‏گاه استغنای فکری در این دو محفل پدید نمی‏آید. بایسته ترین و اساسی‏ترین راه انتقال و مبادله شیوه‏ها و روش‏های علمی است؛ در بخش‏های مختلف تحصیل و تدریس و تحقیق و… T} 4. ارتباط سیاسی{T برای استفاده مؤثر از این دو قشر در جهت پیشبرد علمی کشور و دستیابی به توسعه، برقراری ارتباط سیاسی بین این دو قشر لازم می‏نماید. مشارکت سیاسی این دو نهاد را بایستی جدی گرفت. باید به حضور فعّالانه دانشگاهیان‏ـ به ویژه دانشجویان‏ـ در مسائل حساس کشور ارزش داد و از آنان در طرح و اجرای مسائل سیاسی کمک گرفت و در شیوه سیاست خارجی و برنامه‏ریزی داخلی و… از این نیروهای مستعد یاری جست. از این رو، پایه ارتباط سیاسی فعال بین حوزه و دانشگاه، مشارکت مساوی هر دو نهاد است. T} 5. ستاد مشترک{T یکی دیگر از اقدامات لازم برای دستیابی به اهداف مورد نظر و استفاده مؤثر از فرآورده‏های علمی این دو قشر، ایجاد ستادی متشکل از برجستگان دو نهاد یاد شده، برای برنامه‏ریزی آموزشی آن دو است. تا آن زمان که نظام آموزشی و فرهنگی جامعه، از سوی دو نهاد برنامه‏ریز اداره شود، ناهمگونی این دو نهاد، طبیعی می‏نماید. نهاد «شورای عالی انقلاب فرهنگی» نقش و یا توان تصمیم‏گیری در مسائل حوزه را ندارد. گویا فرهنگ جامعه از طریق سیستم آموزشی جدید منتقل می‏شود و حوزه در آن، کم نقش و یا بی‏نقش است. بنابراین، بایستی ستادی قوی و با قدرت اجرایی (متشکل از طراحان دو نهاد حوزه و دانشگاه) تشکیل یابد و برنامه‏ریزی آموزشی دو نهاد را روشن و مشخص کند. در صورت عمل شدن به این طرح، هر دو نهاد می‏توانند از توانایی‏های بالفعل و بالقوه یکدیگر به راحتی استفاده کنند و در تکمیل نهاد خویش یاری بجویند. V}برای آگاهی بیش‏تر نگ: مجله حوزه، شماره؛ 18 و 35؛ سید عباس صالحی، رسالت حوزه و دانشگاه، ص 29؛ دانشگاه اسلامی و رسالت دانشجوی مسلمان، بیانات مقام معظم رهبری {