دوستی با اهل سنت

پاسخ : T} دوستی با اهل سنت{T رفتار و برخورد با برادران اهل سنت، هیچ تفاوتی با رفتار با دیگر برادران دینی ندارد. برخورد معقول و عاطفی و عادلانه، وظیفه ما است. در این مسیر، اگر زمینه‏هایی فراهم شد که شخص بتواند آگاهی‏های دقیق و مطالعه شده‏ای درباره مذاهب و بدون مجادله و درگیری‏های لفظی بی‏نتیجه، طرف را به مذهب حق دعوت نماید، این کار را حتماً انجام دهد. با این حال، تأکید می‏شود ورود بدون مطالعه و آگاهی به این مباحث، فاقد هرگونه سود و نتیجه است. برخورد ما با اهل کتاب نیز باید برخوردی عاطفی و اخلاقی باشد و با عمل صالح و شایسته، آنها را دعوت به اسلام نمود. در این زمینه نیز داشتن معلومات لازم در زمینه‏های مورد بحث، بسیار ضرور است. بنابراین، ارتباط و دوستی با چنین افرادی ـ به ویژه اگر دارای زمینه حق‏پذیری باشند ـ هیچ اشکالی ندارد. درباره چگونگی رفتار با اهل سنت و دیگر فرقه‏های مذهبی، باید به این نکته مهم توجه کرد که حساب «سردمداران بدعت‏گذار» از «پیروان دل‏پاک» جدا است و سرانجامِ «دانایان لجاجت پیشه» را باید از «ناآگاهان ‏عبودیت پیشه» جدا دانست. آنچه درباره «تبرّا» و لزوم «بغض» گفته شده، بیشتر درباره گروه اول است. اما عموم مردم و پیروان ناآگاه ـ در صورتی که روحیه حق‏پذیر و «قلب سلیم» داشته باشند، ولی در تشخیص حق، اشتباه کرده‏اند ـ مورد لطف خداوند قرار می‏گیرند. ما نیز در رفتار با آنان، باید نگاه محبت‏آمیز و هدایتگر داشته باشیم. البته باید مراقب باشیم که اختلاط و رفتارهای محبت‏آمیز، موجب سستی در اعتقاد و بی‏اعتنایی به احکام ویژه مذهبِ خود ما نشود. بهترین شیوه در رفتار با اهل‏سنت، آن است که بدون تحریک احساسات و بروز تعصبات، بر نقاط مشترکْ تکیه کنیم و هر چه بیشتر از فضایل اهل‏بیت و تعالیم و سیره آنان بازگو کنیم تا در پرتو این گفت و گوها محبتِ هر چه بیشتر حاصل آید، و طبیعی است که به دنبال «محبت»، «متابعت» و پیروی خواهد آمد. بنابراین، وظیفه هر دانشجوی شیعه است که در بحث با دانشجویان اهل تسنن، به این نکات توجه کند: 1. با مبانی معرفتی و اعتقادی هر دو مذهب آشنایی کامل داشته باشد. 2. بیشتر اهل تسنن، در دفاع از عقاید خویش متعصب هستند و به سادگی دست از عقاید خویش برنمی‏دارند. پس ضمن رعایت جوانب احتیاط، از معاشرت‏های توأم با مکارم و محاسن‏الاخلاق، جهت وحدت و همبستگی در مقابل اجانب، دریغ نورزد. 3. در بحث، از اختلافات بپرهیزد و با ذکر جنبه‏های اشتراکی بسیاری که بین فرقه‏های اسلامی هست، از ایجاد کدورت و قهر، دوری کند. اگر جو مناسب بود، بکوشید آزادی در اندیشه (دوری از تعصب) را که مورد عنایت اسلام است، در او تقویت کند و بپذیرد که بین سیره برخی از مدعیان تشیع با حضرات معصومین(ع) اختلاف هست. سپس با طرح پرسش و توضیح سؤالات او از کتاب‏های خودشان، و بیان خرافاتی که در مذهب آنها هست، بیداری لازم را برای رضای الهی، در ایشان ایجاد کند. در فضایل حضرت زهرا(س) وائمه معصومین(ع)‏، احادیث بسیاری در کتاب‏های آنها وجود دارد؛ که می‏تواند مورد استفاده در بحث قرار بگیرد. برای نمونه، در مورد اینکه چرا یزید را لعن می‏کنیم، بگوید تفتازانی ـ که از بزرگان سنی است ـ می‏گوید: «آن دسته از علمایی که لعن یزید را جایز ندانسته‏اند، برای مصلحت بوده؛ یعنی، می‏ترسیده‏اند که با تجویز لعن او، راه برای لعن پدر و جد و خاندان او هم باز شود». و نیز بگوید: یکی از بزرگ‏ترین مقتل‏ها برای امام حسین(ع) از خوارزمی است، (بنام مقتل الحسین) و در مورد خرافات بگوید که آیا صحت دارد در صحیح بخاری، در باب الطب نوشته شده است: اگر بال مگسی در ظرف غذا افتاد، شما کل بدن مگس را در ظرف غذا فرو ببرید و سپس غذا را بخورید… و اگر مقدمات را فراهم دید، او را به بحث با علمای شیعه دعوت کند. 4. مواظب باشد که مطلبی را بدون دلیل نگوید و تحت تأثیر القاءات آنان قرار نگیرد.