آیا محبت امام علی به حضرت فاطمه محبت دنیا نیست

پاسخ : T}یکم.{T حبى که طبیعى و فطرى است، با دوستى نکوهش شده، از جهت شدت و ضعف فرق دارد. حبّ دنیا اگر در حدّ بر آوردنِ نیازهاى طبیعى حیات باشد؛ نه تنها نکوهیده نیست، پسندیده نیز مى‏باشد. اما اگر به زیاده روى کشیده شود و مصداق شیفتگى گردد، ناپسند است. T}دوم.{T آن حب که وسیله بندگى خدا باشد، اصلاً حبّ دنیا نیست؛ بلکه دوستى آخرت است.V}بحارالانوار، ج 70، ص 62.{V از مجموع کلمات امام على«علیه السلام»، مى‏توان چنین استنباط کرد: دنیایى نکوهیده و بى ارزش است که انسان را از آخرت باز دارد. اما دنیایى که انسان را به آخرت مى‏رساند، پسندیده و نیکو است. دنیاى ناپسند، دنیایى است که هدف نهایى انسان شود و او را به خود مشغول و از آخرت روى گردان کند. انسان را اسیر خود سازد و خدا، آخرت، دین و حتى خویشتن را چنان در نظرش کوچک نماید که به دنیا بفروشد.V}نگا: نهج‏البلاغه، حکمت 56، نامه 49 و خطبه 160؛ غررالحکم، ج 2، ص 331، ح 2764- 2763؛ براى اطلاع تکمیلى نگا: حقیقت دنیا (دانشنامه امام على«علیه السلام»)، ج 1، ص‏375-402.{V حال باید دید محبّت امام على«علیه السلام»، به حضرت زهرا«علیها السلام» مصداق کدامین حبّ است: حبّ دنیوى نکوهیده یا حبّ دنیوى پسندیده؟ محور محبّت معصومان«علیهم السلام» تنها و تنها محبّت به خداوند متعال است. آنان با دریافت یقینى و شناخت بى پایان و عمیق خویش، این حقیقت را مى‏دانند که خداوند، تنها محبوب واقعى و حقیقى در جهان و عوالم هستى است. از همین رو معصومان«علیهم السلام» در مناجات خود، دوستى خدا را طلب کرده و از فراق او شکوه مى‏کنند.V}مانند مناجات محبین: «اسئلک حبک» یا دعاى عرفه: «انت الذى ازلت الاغیار عن قلوب احبائک حتى لم یحبوا سواک و لم یلجئوا غیرک» یا دعاى کمیل: « صبرت على عذابک فکیف اصبر على فراقک».{V P}مانند تو من یار وفادار ندیدم‏{E}خوش‏تر ز غم عشق تو غمخوار ندیدم‏{P P}جز خال خیال رخ زیباى تو در دل‏{E}در آینه حسن تو زنگار ندیدم‏{P به این دلیل که محبّت خدا، اصل و محور تمامى محبت‏ها است، باب بسیار مهمى در معتبرترین کتاب‏هاى شیعه تحت عنوان H}«حب فى الله»{H و H}«بغض فى الله»{H آمده است که روایاتش از اصیل‏ترین آموزه‏هاى دینى و بهترین راهنماى انسان به سوى محبت‏هاى صحیح است.V}نگا: اصول کافى، ج 3.{V محبّت امام على«علیه السلام» به حضرت زهرا«علیها السلام»، در همین راستا بود؛ یعنى، حضرت از آنجا که عاشق خداوند و محو او بود، هر کس و هر چیزى را که دوستدار خداوند بود و خداوند نیز به او محبت داشت، دوست مى‏داشت. این محبت نسبت به افرادى مانند حضرت فاطمه«علیها السلام» در اوج بود؛ چون با چشم دل مى‏دید که آن بزرگوار، در چه مرتبه‏اى از محبت و عشق به خداى متعال است و حضرت حق نیز تا چه اندازه او را دوست دارد. بنابراین، محبت شدید امام على«علیه السلام» به همسرش، به خاطر محبّت به خدا بود؛ و علاوه بر جهت زن و شوهرى – که حبّ دنیوى پسندیده است -؛ حبّ فاطمه«علیها السلام» محبت به آخرت است و یاد و محبت خدا را بیش از پیش به ارمغان مى‏آورد.