شناخت و معرفت در زیارت

پاسخ : در زیارت و توسل، شناخت فرد مورد زیارت نقش اساسی و تعیین کننده ای دارد. زیارت فقط یک امر ظاهری نیست بلکه بخش عمده و قابل توجه آن باطن زیارت است که از معرفت زائر ناشی می شود. همانطور که نماز بدون معرفت ارزشی چندانی ندارد و مقبول درگاه الهی قرار نمی گیرد، زیارت نیز که یک امر باطنی است بدون توجه باطنی لازم و معرفت شایسته تأثیر چندانی نخواهد داشت. در زیارت بزرگان دین ابتدا باید یک شناخت قابل قبولی از آنان داشته باشیم تا براساس آن معرفت، ارادت خاصی به آنان پیدا کنیم. معرفت و ارادت حاصل از آن در کنار شرایط دیگر چون طهارت نفس و تضرع و انابه و توبه، نورانیتی برای زائر به وجود می آورد و گاهی موجب برآورده شدن حوایج او می گردد و در این میان شفاعت و درخواست فرد زیارت شونده نقش اساسی را دارد و در حقیقت او واسطه ایصال فیض الهی به شخص زائر می شود و چون او از باطن زائر با خبر است، عدم معرفت و عدم ارادت زائر سبب می شود که توجه لازم و خاص به او صورت نگیرد گرچه به طور عام خیرات متوجه همه زائرین بزرگان دین می شود. در این رابطه روایتی از یکی از امامان(ع) وارد شده است که در مورد زیارت حضرت معصومه(س) فرموده اند: «من زارها عارفا بحقها فله الجنه؛ هر کس او را زیارت کند در حالی که عارف به حق او باشد بهشت بر او واجب می شود». معلوم می شود معرفت به بزرگان دین نقش اساسی در تأثیر گذاری زیارت آنها چه در جهات مادی و چه در جهات معنوی دارد.