شجاع بودن در دفاع از حق

پاسخ : خداوند در قرآن کریم بیان کرده که براى بندگان نیکبخت خود کرامت‏هایى دارد، و در کلام مجیدش آن‏ها را برشمرده است؛ مى‏فرماید: «ایشان را به حیاتى طیب زنده مى‏کند»، «ایشان را به روح ایمان تأیید مى‏کند»، «از ظلمت به سوى نور بیرونشان مى‏آورد»، «او ولىّ و سرپرست آنان است»، «ایشان نه خوفى دارند و نه دچار اندوه مى‏گردند» و… A}اَلا اِنَّ اَولیاءَالله لاخوفٌ علیهم و لاهم یَحزَنون، الذینَ ءامنوا و کانوا یتّقون{A؛ آگاه باشید، به درستى که دوستان خدا نه مى‏ترسند و نه به غم و اندوه مبتلا مى‏شوند، ایشان اهل ایمان و تقواپیشه‏اند(V}یونس، آیات 62 و 63{V). انسان اگر از لحاظ معرفت به بلوغ و رشد برسد و آن گاه به قدرت خود بنگرد، مى‏تواند «قدرت» را در مسیر «حیات معقول» به کار برد. «قدرت» و «مقتدر» از صفات حضرت حقّ است. بنابر این شناخت صحیح قدرت و قوّه، شناخت صفاتى از اوصاف ذات ربوبى است. پس قدرت از این دیدگاه هرگز در مقابل حق قرار نمى‏گیرد. چون یاراى مقابله با حق را ندارد. قدرت که از مقدس‏ترین تجلیّات صفت «قوى» و «مقتدر» خداوند مى‏باشد، اگر براى محو و زوال باطل و دفاع از حق به کار برده شود، شجاعت است و شجاعت و قوّت تنها در برابر دشمن خارجى نیست که قرآن شریف درباره آن مى‏فرماید: A}و اَعِدُّوا لَهُم مااستطعتم من قوّه{A؛ و براى آنان هر چه بتوانید قوه و قدرت آماده کنید(V}انفال، آیه‏ى 60{V). بلکه شجاعت در مقابله با وساوس درونى و هواهاى نفسانى و شیطان نیز مطرح مى‏باشد. تا جایى که پیامبر مکرم در آن حدیث معروف فرمود: «شجاع‏ترین مردم کسى است که بر هواى نفسانى خود غلبه کند»(V}نهج الفصاحه، ترجمه آقاى پاینده، روایت 299{V). رمز و راز شجاعت این است که ایمان و تقوا مؤمن را با خدا مرتبط مى‏سازد هر چقدر این ارتباط قوى‏تر و مداوم‏تر باشد آثار و برکات این ارتباط تجلّى بیشترى خواهد یافت. همان‏طور که در آیه ابتداى بحث ملاحظه مى‏شود ایمان باطنى و مستحکم به همراه تقوا، کرامتى را در فرد مؤمن ایجاد مى‏کند که با خدا مى‏پیوندد و از دوستان خداوند متعال مى‏شود و در نتیجه‏ى اتصال با حىّ لایموت، از غیرخدا نه مى‏ترسد و نه دچار حزن و اندوه مى‏شود. سخن مولا على(ع) که مى‏فرماید: «سوگند به خدا، اگر من به تنهایى با همه‏ى دشمنانم که از کثرت روى زمین را پر کرده باشند رویاروى شوم، نه باکى داشته و نه مى‏هراسم، هرگز از آن‏ها روى‏گردان نمى‏شوم، من به گمراهى آنان و هدایت خود که بر آن استوارم، آگاهم و از طرف پروردگارم به یقین رسیده‏ام…»V}نهج البلاغه، نامه 62{V.