آیا عدالت است کسی که عمری عبادت کرده ولی آخر عمر کافر شده جهنمی شود؟

پاسخ : فرض کنید کسی چندین سال خود را برای کنکور آماده کرد و سخت مشغول مطالعه بود ولی یک ماه به برگزاری کنکور مانده، دست از مطالعه و آماده شدن برداشت و سرگرم بازی و کار خود شد و آمادگی خود را از دست داد و بر عکس دانش آموزی دیگر در همان مدتی که فرد اول مشغول آماده سازی خود بود، سرگرم بازی و تفریح و اتلاف عمر بود و اهمیت کنکور و نقش آن در سرنوشت آینده خود را درک نکرد ولی ناگهان در اثر تذکر و نصیحت فرد دلسوزی به خود آمد و متوجه خسارت خود گردید و یک ماه به کنکور مانده شب و روز سرگرم مطالعه و آماده سازی خود شد، حال اگر اولی در کنکور موفق نشد ولی دومی موفق به کسب رتبه بالایی گردید، می توان گفت این کار غیر منصفانه و به دور از عدالت است. آیا همه فرد اول را سرزنش نمی کنند که تو کاری را که با جدیت آغاز کردی چرا بر آن استقامت نورزیدی و آن را نیمه کاره رها کردی؟ آیا اگر از اول شروع نمی کرد بهتر نبود؟ و بر عکس فرد دوم را هر چند به خاطر از دست دادن چندین ماه از عمر خود سرزنش می کنند ولی آیا او را به خاطر بیداری و هوشیاری و درک موقعیت حساس خود و اراده و همتش تشویق نمی کنند؟ اگر گاوداری سطلی شیر دوشید ولی در اثر بی دقتی و سهل انگاری آن شیر بر زمین ریخت آیا می توان گفت در حق او ظلم شده و آیا اصولاً استحقاق پاداش دارد؟ انسان موجودی مختار است و برنامه زندگی و سعادت و شقاوت او معلوم و مشخص است و هیچ کس را در انتخاب راه خود مجبور نکرده اند. راه بندگی و سعادت و عبودیت راه دشواری است که اگر راهرو این راه اندکی غفلت کند از مسیر مستقیم و هموار بندگی منحرف می گردد و اگر همه راه را درست برود ولی در مقداری از راه مانده، منحرف شود به مقصد نمی رسد. انسانی که مسیر بندگی را از ابتدا تا به آخر به سلامت و به دور از انحراف می پیماید با انسانی که راه را عوضی رفته ولی در آخرین لحظات خود را به جاده می کشاند ودر مسیر مستقیم بندگی قرار می دهد، اجر و پاداش و درجه یکسانی ندارند. آیا کسانی که از ابتدای ظهور اسلام، این دین مقدس و آیین آسمانی پاک را پذیرفتند و تا آخر در این راه ثابت قدم ماندند با کسانی که در ابتدا در مقابل این آیین مقاومت و حتی ستیزه جویی کردند ولی بعد بیدار شدند و مسلمان، آیا اجر و پاداش و درجه یکسانی دارند؟ آیا آیات بیدار کننده قرآن کریم و احادیث روشنگر و راهنمای اولیای دین و سفارش و نصیحت و پیروان دلسوز راه آنان و حوادثی که همه روز در اطراف خود مشاهده می کنیم و یا از آن با خبر می شویم، برای بیدار کردن ما کافی نیست؟ آیا باید دستی از غیب بیاید و ما را بیدار کند و یا در خواب به ما هشدار دهند؟ اگر زمینه عبرت پذیری و دیده عبرت بین پیدا کنیم هر نشانه و هر حادثه و هر سخنی برای بیداری ما کافی است و اگر این زمینه را در خود ایجاد نکنیم همه پیامبران و امامان(ع) هم که یکجا جمع شوند و ما را نصیحت کنند و یا هر خواب بیدار کننده ای هم که ببینیم ما را بیدار نخواهد کرد، چنانچه کم نبوده اند افرادی که در کنار پیامبر و امامان بودند ولی در خواب بودند.