معرفت نسبت به ائمه و قرآن

پاسخ : دست یافتن به معرفت نسبت به چیزی، به معنای آشنایی با ابعاد مختلف و گوناگون آن چیز است. باید با ویژگی ها و خصلت ها و ابعاد شخصیتی و روحی وجایگاه والای اولیای الهی(ع) آشنا شویم تا بتوان تا اندازه ای متناسب با فهم خود نه مقام آنها، به آنها معرفت پیدا کنیم و چون مقام اولیای الهی، مقامی بسیار والا و عالی است و شناخت حقیقی آنها برای غیر آنها ممکن و میسور نمی باشد، به ناچار برای آشنایی بیشتر با ابعاد وجودیشان باید از خود آنها کمک بگیریم و با مراجعه و مطالعه احادیث و دعاها و زیاراتی که در آنها خود را تا حدی معرفی نموده اند و اندکی پرده از چهره زیبای روحی و معنوی و خدایی خود کنار زده اند، مقداری به شناخت آنها دست یابیم. خواندن زیاراتی چون زیارت جامعه کبیره که یک دوره فشرده امام شناسی است ومطالعه احادیثی که اندکی از مقامات خود را در آنها بیان کرده اند و مطالعه تاریخ زندگی و عملکرد آنها و بزرگی روح و عفو و بخشش و کرامت و عظمت و عبادت و شجاعت و ایثار و صدها صفات عالی انسانی و الهی در شناساندن آنها مفید و مؤثر است. توسل به آنها و چنگ زدن به دامان پاک آنها و عمل به سفارش ها و دستورات آنها، در تحکیم و ریشه دار کردن این شناخت نقش مهمی دارد چون عمل به آن مقدار از علم و شناختی که از آن برخورداریم، ما را به درجات بالاتری از معرفت می رساند چون علم و عمل هر کدام در ارتقا بخشیدن و ترفیع یکدیگر تأثیر می گذارند. در مورد قرآن کریم نیز، آشنایی با جایگاه آن از طریق قرائت آن و رجوع به ترجمه و تفسیر آن و نیز آشنایی با اسرار و رموز آن که توسط آشنایان حقیقی با قرآن که همان اهل بیت(ع) می باشند، بیان شده است و بالاتر از همه، عمل به دستورات نورانی آن و خود را در حوزه جاذبه نیرومند معنوی آن قرار دادن و دل را از آلودگی ها و پلیدی ها پیراستن و پاک و مطهر شدن در آشنایی عمیق و دافعه دار با این کتاب آسمانی که منبع همه تعالیم عالیه و هدایت های انسان ساز و سعادت بخش می باشد، سهم بسزایی دارد.