عشق حقیقی چیست؟

پاسخ : عشق حقیقى عبارت است از قرار گرفتن موجودى کمال‏جو به نام انسان در جاذبه کمال مطلق، یعنى خداوند متعال، پروردگارى که جمیل مطلق، بى‏نیاز، یگانه، داناى اسرار، توانا، قاهر و معشوق است که همه رو به سوى او دارند و او را مى‏طلبند(V}احیاء علوم الدین، غزالى، ج 4، ص 283 – 279{V). عشق مجازى: این عشق اصلى و اصیل نیست و از روى تسامح به آن عشق اطلاق مى‏شود. پیروان عرفان عشق حقیقى، جهان هستى را (از جمله انسان را) مظهر و نشان حضرت حق دانسته، و عشق به مظاهر خداوند سبحان را عشق مجازى در طول عشق به ذات پروردگار مى‏دانند. به قول سعدى: P}به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست {E}عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست{P عشق مجازى همچون پل و نردبان به عالم عشق حقیقى است. از آن جا که تمام عوالم هستى و موجودات آن، حضرت حق را نشان مى‏دهند، امورى مجازى به شمار مى‏روند. به همین جهت عشق به آیات الهى، عشقى مجازى قلمداد مى‏شود. عشق مجازى ما ریشه عشق حقیقى دارد. زیرا عشق ما بر معشوق راستین متمرکز است و به هر آن چه که از اوست و بوى او را مى‏دهد و نشانه اوست عشق مى‏ورزیم. ازاین‏رو توقف در این عشق هر چند بهتر از نداشتن عشق است، ولى نتایج عشق حقیقى و راستین را ندارد. هر عشق و محبتى که از این دو مقوله خارج باشد عشق کاذب و به تعبیرى محبت از روى شهوت و غریزه بوده در واقع آفتى است که به رنگ عشق درآمده و زایل شدنى است. به طورى که در برهه‏اى از عمر انسان(V}عشق کاذب شهوانى بیشتر در سنین جوانى رخ داده و گاهى همچون آتشفشانى، انقلاباتى به وجود مى‏آورد که بایستى از آن به خاطر اثرات مخرب و ویرانگرش پرهیز نمود{V). ظهور کرده و بعد از سپرى شدن آن دوره رخت برمى‏بندد و بر زیر خاکسترهاى آن خرابى و فساد شدیدى باقى خواهد ماند. جداى از مورد عشق کاذب و دروغین این امکان هست که در یک انسان، هم عشق مجازى باشد و هم عشق حقیقى، اما چینش و نحوه قرارگیرى این دو، به صورت طولى مى‏باشد، یعنى توجه اولى به عشق مجازى است ولى هدف نهایى متوجه عشق حقیقى (خداوند متعال) است و همان طور که ذکر شد درنگ و توقف در عشق مجازى رهزن و بازدارنده از رشد و تعالى مى‏باشد.