علت عادی بودن رقص در جامعه ما

پاسخ : حساسیت شما نسبت به مسائل فرهنگى، اجتماعى و ارزش قابل تقدیر است. اما این که نوشته‏اید «رقص در جامعه ما عادى شده» قبول این معنى به صورت کلى شاید درست نباشد. در ارتباط با حکم شرعى رقص و انواع آن دیدگاه‏هاى مختلفى وجود دارد که فعلاً در پى بیان حکم شرعى آن نیستم. اما به طور مختصر و فقط براى تبیین موضوع باید گفت، برخى از فقها به جایز بودن آن براى همجنس و نیز براى شوهر نظر داده‏اند و برخى دیگر تنها رقص زن براى شوهر را مجاز دانسته‏اند و برخى هیچ کدام را که دلایل فقهى آن در کتاب‏هاى مربوطه موجود است. مقام معظم رهبرى در این باب فرموده‏اند: «رقص براى همجنس در صورتى که محرک شهوت نباشد و موجب مفسده‏اى نشود و همراه آن موسیقى حرام استفاده نشود، اشکال ندارد» و در مجموع فرقى بین رقص‏هاى سنتى و غیرسنتى و محلى و… نیست». پیرامون فلسفه تحریم از دیدگاه اسلام، باید به کرامت وجودى و اعتبار و ارزش توجه داشت که خداوند براى انسان در نظر گرفته است. و اگر هدف انسان را رسیدن به کمال بدانیم. هر آن چه که انسان را به نحوى از این مسیر دور کند، در اسلام منع شده است و میزان منع نیز بستگى به میزان غفلتى است که آن عمل مى‏تواند براى انسان در مسیر یاد شده، ایجاد کند. و به همین دلیل بعضى اعمالى که زمینه ورود انسان را به مسیرهاى انحرافى و فساد فراهم مى‏سازد مثل مشروبات الکلى، قمار، رقص، موسیقى مطرب و… در اسلام منع شده است و فراگیر شدن چنین اعمالى در جامعه دامى در جهت انحطاط آن جامعه، به پایین‏ترین مرحله خود و دور شدن از کمال انسانى مى‏باشد. اما چرا رقص حالت عادى پیدا کرده (بر فرض قبول)، دلایل متعددى مى‏تواند داشته باشد که مهم‏ترین آن کم‏توجهى مسئولین به مسایل فرهنگى و دینى و ایجاد شیفتگى و تبلیغ نسبت به فرهنگ مبتذل غرب، با اهداف خاص مى‏باشد و از طرف دیگر برنامه‏ریزى دشمنان انقلاب اسلامى براى به انحراف کشیدن این حرکت اصیل و اسلامى است که بر اساس تجربیات و تحقیقات انجام شده از سوى استعمارگران در کشورهاى اسلامى به ویژه ایران، مؤثرترین راه براى تغییر مسیر اصلى و الهى و زمینه‏سازى براى دستیابى به اهداف شوم استکبارى خود را «ایجاد بى‏بند و بارى و فساد» در این کشورها دانسته‏اند و به این منظور از هیچ کوششى براى رسیدن به آن هدف فروگذار نمى‏کنند. «رقص» نیز یکى از امورى است که مى‏تواند آرام آرام جامعه را به سوى فساد و بى‏بند و بارى‏هاى مختلف همراه با اعمال مفسده‏انگیز دیگر سوق دهد و زمینه را براى ترویج فساد فراگیر فراهم کند. اما چه باید کرد و یا وظیفه ما در برابر این گونه اعمال مفسده‏انگیز چیست؟ 1ـ امر به معروف و نهى از منکر به عنوان یک وظیفه عمومى البته با رعایت شرایط، آداب و مراتب آن (که در پاسخ سؤالات بعدى مفصل توضیح خواهد آمد) و با شناخت دقیق موضوع، موقعیت جامعه، روحیات افراد، تفکیک امور حرام از غیر حرام و… . 2ـ تدوین و تصویب قوانین متقن، استوار و جامع. 3ـ وجود تشکیلات قوى جهت قوانین مزبور. 4ـ اهتمام کلیه مجموعه‏هاى فرهنگى کشور و مسئولین آن مراکز در ایجاد و تقویت فرهنگ دینى و جلوگیرى از نفوذ فرهنگ ابتذال و بیگانه، که صدا و سیما، رسانه‏هاى گروهى و وسایل ارتباط جمعى در این زمینه وظیفه سنگین‏ترى دارند. 5ـ برخود قاطع قوه قضائیه با مروجین فرهنگ بیگانه و اعمال خلاف قانون. 6ـ ارائه جایگزین‏هاى مجاز براى تفریح و تنوع در زندگى جوانان. بنابر این، باید به این نکته توجه داشت که علاوه بر وظیفه عمومى (بند 1) عمده مسؤولیت بر دوش مسئولین اجرائى، قانونگذارى و دستگاه قضایى کشور است که چنانچه در جامعه شاهد بعض مظاهر فساد هستیم نشانه آن است که درست به وظایفمان عمل نمى‏کنیم.