روش برخورد با افراد متکبر و مغرور

پاسخ : براى این که مصداق غرور براى ما روشن شود نیاز هست «غرور» را تعریف کنیم. غرور به معنى فریب خوردگى است. کلید سعادت، بیدارى و تیزهوشى و بصیرت و منشأ شقاوت و بدبختى، غفلت و غرور است. شخص مغرور به هواى نفس و فریب شیطان دلخوش و راضى است و از واقعیت و حقیقت فاصله دارد. خداوند غرور را در ارتباط با دنیا و هواى نفس و شیطان مطرح مى‏نماید که مواظب باشید، هوشیار باشید، بیدار باشید مبادا شیطان زندگى دنیا، آرزوهاى دور و دراز و هواى نفس شما را نفریبد!. پس غرور نوعى جهل است؛ اگر این جهل به علم و دانایى و یقین تبدیل شود، خود به خود بساط غرور برچیده مى‏شود. مثلاً شخصى که به زندگى دنیا فریفته شده و آن را نسبت به آخرت برگزیده، مغرور و فریفته دنیا شده این شخص را باید عالم و بیدار کرد که دنیا زودگذر است و «هر چه نپاید دلبستگى را نشاید». خداوند مى‏فرماید: A}و ما الحیوه الدنیا الا متاع الغرور {A ؛ M}و زندگى دنیا جز متاع فریب نیست.{M بعضى مردم مغرور به علم خود، بعضى فریفته جاه و مقام خود و بالاتر بعضى مغرور اعمال خیر و معنویات و عبادات خود هستند (که این نوع خطرناک‏تر از غرور و فریب‏خوردگى است) پس در برخورد با هر یک از گروه‏هاى فریب‏خورده باید به نسبت نوع فریب و غرور، برخورد شود. آن کس که از خود دائما تعریف مى‏کند و خود را بالاتر از آنچه هست بروز مى‏دهد همچون کف روى آب است در برخورد با او مى‏بایست او را نسبت به خود به معرفت و شناخت رساند. مثلاً موقعیت تجربى باید فراهم شود تا به عدم واقعیت یا ناتوانى و ضعف خود پى برد اگر از این طریق بیدار شد عالى است وگرنه برخورد متقابل به مثل و همانند او، شاید راه‏گشا باشد یعنى باید با چنین فردى، برخوردى مانند خودش کرد تا به بصیرت و هوشیارى برسد. اما چاپلوسى در مقابل چنین افراد نه تنها چاره کار نیست بلکه باعث زیاده‏روى شخص مغرور در امر مزبور مى‏شود و از طرفى شخص چاپلوس خود مرتکب خطایى شده هم در خطاى دیگرى شرکت کرده است.