چرا خداوند در آیات بهشتی بیشتر به مردان اشاره کرده است؟

پاسخ : یکى از نظریات تحقیرآمیزى که نسبت به زن وجود داشته است، در ناحیه استعدادهاى روحانى و معنوى زن است، مى‏گفتند زن به بهشت نمى‏رود، زن مقامات معنوى و الهى را نمى‏تواند طىّ کند، زن نمى‏تواند مانند مردان به مقام قرب الهى برسد. و چه بسا عده‏اى به لحاظ عدم آشنایى با فرهنگ محاوره قرآنى تصور کنند که این تصوّر مورد تایید قرآن نیز قرار گرفته است، و حال آن که چنین نیست، قرآن کریم در آیات فراوانى تصریح کرده است که پاداش اخروى و قرب الهى، به جنسیّت مربوط نیست، به ایمان و عمل مربوط است خواه از طرف زن باشد و یا از طرف مرد. قرآن در کنار هر مرد بزرگ و قدّیسى از یک زن بزرگ و قدّیسه یاد مى‏کند. از همسران آدم و ابراهیم و از مادران موسى و عیسى در نهایت تجلیل یاد مى‏کند. اگر همسران نوح و لوط را به عنوان زنانى نا شایسته براى شوهرانشان ذکر مى‏کند، از زن فرعون نیز به عنوان زن بزرگى که گرفتار مرد پلیدى بوده است غفلت نکرده است. گویى قرآن خواسته است در داستانهاى خود توازن را حفظ کند و قهرمانان داستانها و افراد بهشتى و سعادتمند را منحصر به مردان ننماید، V}»شهید) مطهرى، مرتضى؛ نظام حقوق زن در اسلام؛ تهران، انتشارات صدرا، چاپ 27، 1378، ص 118){V . این که قرآن مى‏فرماید: « مَن عَملَ صالحا من ذَکرٍ أَوْ أُنثى و هو مؤمن فلنحیینّه حیاهً طیّبه»: هر کسى کار شایسته کند چه مرد و چه زن، در صورتى که مؤمن باشد، قطعا او را با زندگى پاکیزه‏اى حیات مى‏بخشیم، V}(سوره نحل، آیه 97){V . یعنى در رسیدن به حیات طیّب فقط دو چیز نقش دارند: یکى، «حُسن فعلى» به نام عمل صالح و دیگرى «حُسن فاعلى» به نام مؤمن بودن روح، خواه بدن مؤنث باشد یا مذکّر. یا «أنّى لا أضیع عمل عامل منکم من ذکر أو أنثى».