چرا نزدیکی در ایام عادت و حیض حرام است؟

پاسخ : به صورت مختصر چند علت ذکر مى‏شود: 1- یکى از مهمترین عوامل لازم جهت مقاربتِ مطلوب وجود آرامش روحى و میل جنسى است که در اصطلاح پزشکى به آن ( Libido ) یا میل جنسى گویند. یعنى طرفین میل به مقاربت داشته باشند و الا در صورت عدم وجود میل از یک یا هر دو طرف عمل جنسى براى طرفى که میل کافى ندارد، نه تنها مطلوب و پسندیده نیست، بلکه موجب تنفر نیز مى‏شود. در دوران قاعدگى، سطح هورمون‏هاى جنسى خانم‏ها (استروژن و پروژسترون) کاهش مى‏یابد و در اثر آن دیواره داخلى رحم ریزش یافته و خونریزى مى‏شود. در این دوران از یک طرف به علت کاهش هورمونى، عواطف و روحیه خانم‏ها بسیار حساس و زودرنج شده و کج‏خلقى و بى‏حوصلگى خانم‏ها در این دوره بیشتر مى‏شود و حتى گاه تحمل بچه‏دارى را ندارند. از طرف دیگر خونریزى از توان جسمى آنها مى‏کاهد (درست مثل این که شما بروید بانک خون و یک کیسه خون بدهید) و به این دلیل از نظر پزشکى توصیه کرده‏اند که در کارهاى منزل مثل لباس شستن، ظرف شستن و… در این مدت به خصوص روزهاى اول خانم‏ها را یارى دهید. حال با این اوصاف آیا مقاربت که هم آمادگى روحى مى‏خواهد و هم آمادگى جسمى صحیح است؟ مسلما در این گونه مواقع فقط مرد به لذت جنسى مى‏رسند، ولى زن به لحاظ عدم آمادگى به اوج لذت جنسى یا اُرگاسم نمى‏رسد و دچار درد ناحیه کمر و لگن و… شده و احتمال سردمزاجى و کاهش میل جنسى حتى در دوران طهارت و پاکى براى او وجود دارد. حتى گاهى به علت عدم آمادگى روحى و جنسىِ زن، خود مرد هم آن طور که باید لذت نمى‏برد؛ یعنى غدد ترشحى دستگاه تناسلى زن که مسیر مقاربت را لزج و آماده مى‏کنند، به خوبى فعالیت نمى‏کنند و مقاربتى دردناک همراه با خاطره‏اى بد براى زن به دنبال دارد و خود مرد هم به ارگاسم نرسیده است. در حالى که تمام توصیه‏هاى پزشکى این است که بهترین مقاربت، مقاربتى است که هر دو جنس آن هم در یک زمان و یا با فاصله زمانى اندک به اوج لذت جنسى (اُرگاسم) برسند. 2- یکى از اهداف مقاربت، تکثیر نسل است. هر چند از نظر پزشکى احتمال آبستنى زن در ایام عادت بسیار کم است، ولى در بعضى از قبایل یهودى (در اسرائیل) که به مقاربت در ایام عادت ماهانه نیز مى‏پردازند و در مواردى زنها حامله مى‏شوند، بیمارى‏هاى ارثى و نواقص ژنتیکى متعددى در بچه‏ها مشاهده شده و حتى در کتب پزشکى ثبت و ضبط شده است. بنابراین جهت اجتناب از پیدا کردن چنین فرزندان ناقص الخلقه‏اى، اجتناب پسندیده‏تر است. 3- استراحت جنسى براى هر دو جنس (مرد و زن) یک ضرورت است، که علم نیز آن را ثابت کرده است. قاعدگى خانم‏ها وسیله‏اى اجبارى است براى این که زن و مرد مدتى استراحت جنسى داشته باشند و بعد از آن با میل و رغبت بیشتر در کنار یکدیگر باشند. از طرف دیگر به واسطه افراط دچار خودکشى نشوند. هر بار نزدیکى و مقاربت که همراه با ارگاسم باشد، تمام عضلات بدن (حتى عضلات موها که هر کدام از موهاى بدن انسان به غیر از سر و صورت داراى عضله‏اى بسیار کوچک است و موقع بیرون آمدن از استخر یا ترس و… منقبض شده و موها را راست مى‏کند) به یک باره منقبض شده و به شدت از ذخیره انرژى بدن مى‏کاهد. احساس خستگى شدید بعد از مقاربت به خاطر همین مطلب است. سخن معروف بوعلى سینا ـ که کتاب قانونش صدها سال در دانشکده‏هاى پزشکى تدریس مى‏شد ـ این است که انسان با هر بار مجامعت یک میخ به تابوتش مى‏زند و چه بسا در اثر افراط، سریعا به پایان زندگى جنسى و دنیوى خود برسد. بنابراین علم حکم مى‏کند اجبارا هم که شده، در این مدت خود و همسرتان استراحت کنید. 4- در طول دوران قاعدگى، لایه داخلى رحم، دهانه رحم و مجراى داخلى مهبل ریزش دارند و سطوح و لایه‏هاى زیرین تا اتمام دوران قاعدگى بسیار نازک و شکننده هستند و هرگونه تماسى ایجاد خراش و آسیب‏دیدگى مى‏نماید که زمینه را براى بروز عفونت‏هاى بعدى فراهم مى‏نماید. 5- اغلب انجام نزدیکى منجر به ایجاد پارگى‏ها ( Lacerarions) و آسیب‏هاى بافتى مى‏نماید که در حالت طبیعى به لحاظ حضور ترشحات این آسیب‏هاى جزئى به سرعت و با تکثیر سلول‏ها ترمیم مى‏شود. در دوران قاعدگى ترشحات طبیعى واژن (مهبل) حضور ندارند [ که خود به دلیل اُفت هورمونى است ] و لذا ترمیم با اشک ال مواجه مى‏گردد. به همین دلیل است که اگر در این دوران نزدیکى صورت گیرد با احساس سوزش و درد توأم خواهد بود. 6- طول دوران سیکل قاعدگى 28 روز فرض مى‏شود که تخمک‏گذارى 14 روز قبل از بروز قاعدگى صورت مى‏پذیرد. لذا پیش‏بینى زمان تخمک‏گذارى بسیار دشوار است. در برخى موارد زمان تخمک‏گذارى به جلو افتاده و در اواخر قاعدگى (قاعدگى‏هاى طولانى) صورت مى‏گیرد. لذا براى زوجینى که قصد پیشگیرى از باردارى را دارند نزدیکى منجر به بارورى مى‏شود. 7- دوران قاعدگى براى اکثر خانم‏ها همراه با دردهاى لگنى، شکمى، کمردرد، احتقان ناحیه شکم، احساس سنگینى و درد ناحیه پستان‏ها و… همراه است. به علاوه فرد دچار افسردگى و اضطراب و برخى دیگر علائم روحى – روانى نیز هست. لذا تحمیل نزدیکى در چنین حالتِ بیمار گونه‏اى صحیح نبوده و تجربه منفى به بار خواهد آورد که در روابط آتى زناشویى ایجاد مشکل خواهد کرد.