از اوایل دوران بلوغ دچار خواهش‏های نفسانی شده‏ام. آیا در این حالت، نماز قبول می‏شود؟

از اوایل دوران بلوغ دچار خواهش‏های نفسانی شده‏ام. آیا در این حالت، نماز قبول می‏شود؟

این که در ابتدای جوانی و اوایل بلوغ به فکر معنویت و اصلاح خود هستید، بسیار با ارزش و مایه امید است، زیرا هواپرستی و ارتکاب معاصی در واقع یک بیماری است و مرضی که درد داشته باشد، صاحبش را مجبور به چاره جویی و مداوا می‏کند، ولی بیماری که درد نداشته باشد، هنگامی بیماری او بروز می‏کند که قابل علاج نباشد، مانند سرطان ( سرطان بیماریست که در ابتدای پیدایش درد ندارد و معلوم نمی‏شود و وقتی خود را نمایان کرد، ار از کار گذشته است.) مرض‏های روحی هم این طور است. کسی که مرتکب گناه شد، اگر به زشتی کار خود پی برد و دانست با کارش خدا را به غضب آورده و عاقبت زشتی برای خود تهیه کرده است، به فکر توبه و چاره‏جویی می‏افتد و با بازگشت به درگاه الهی، خود را نجات می‏دهد، ولی فردی که در گناه غوطه ور شد و اصلاً احساس ناراحتی و عذاب وجدان نکرد، به فکر اصلاح خود نمی‏افتد و در لجن زار تیره بختی فرو می‏غلطد ایام جوانی، وقت رسیدن به عالی‏ترین منازل زندگی است. در دیدگاه جوان مناظر زیبا و چشم اندازهای مطبوع و دل پسند بسیار است و روح جوانان لبریز از آمال و آرزو و سرشار از عشق و امید است. دوران جوانی، دوران درخشندگی و فروغ زندگی و سرور و شادمانی است. دوران قوت و قدرت، نشاط و امید، کار و کوشش و شور و هیجان است. قدرت و نیروی جوانی است که بر مشکلات زندگی فائق می‏آید و راه‏های سخت و ناهموار را به آسانی می‏پیماید. اولیای گرامی اسلام جوانی را یکی از نعمت‏های پر ارج الهی و از سرمایه‏های بزرگ سعادت در زندگی بشر شناخته‏اند، و این موضوع را با عبارت‏های مختلف به مسلمانان خاطر نشان نموده‏اند. امام علی(ع) فرمود: “دو چیز است که قدر و قیمتشان را نمی‏شناسند مگر کسی که آن دو را از دست داده باشد؛ یکی جوانی و دیگری سلامتی و عافیت”. در این حدیث علی(ع) نعمت جوانی را در ردیف بزرگ‏ترین نعمت‏های الهی یعنی صحت و سلامت آورده، و به اندازه‏ای آن را مجهول‏القدر دانسته است که می‏فرماید تنها در موقع از دست دادن جوانی می‏توان به ارزش آن پی برد. به پیری خاک بازی گاه طفلان می‏کنم بر سر که شاید شنوم ز ان خاک بوی نوجوانی را پیامبر اسلام(ص) فرمود: “در قیامت هیچ بنده‏ای قدم از قدم بر نمی‏دارد مگر این که به چند پرسش پاسخ دهد؛ یکی از آن‏ها جوانی است که سؤال می‏شود جوانیت را چگونه و در چه راه تمام کرده‏ای”. گرچه دوران جوانی قسمتی از مجموع عمر آدمی است، ولی این بخش از عمر آن قدر ارزنده و ممتاز است که درباره آن پرسش می‏شود که چگونه آن را صرف کرده است. شناختن ارزش واقعی جوانی و توجه به زشت و زیبای آن شرط اساسی سعادت جوانان است. دوران جوانی یکی از فرصت‏های گران بها و طلایی است. استعدادهایی که در جسم و جان جوان نهفته است، و وضع مساعدی که برای ترقی و تکامل در نهان جوان وجود دارد، اگر به درستی مورد استفاده و بهره برداری قرار گیرند، می‏توانند پایه اساسی خوشبختی جوان برای تمام دوران عمر باشد. جوان عاقل و فرصت شناس از تجربه‏های گذشتگان درس گرفته و به بهترین وجه از نعمت جوانی بهره برده و آینده خویش را درخشان می‏کند. جوانا بدان قدر روز جوانی‏ مده نقد عمر از کف رایگانی‏ جوان باید بداند با کوچک‏ترین غفلت از زمان و موقعیت جوانی، فرصت پر ارزشی از دست می‏رود، که قابل برگشت نمی‏باشد و با افسوس چیزی دستگیر انسان نمی‏شود. امام علی(ع) فرمود: “فرصت مانند ابراز افق زندگی می‏گذرد مواقعی را که فرصت‏های خیر پیش می‏آید، غنیمت بشمارید و از آن‏ها استفاده کنید”. جوانی موهبتی است که خداوند برای همه جوانان ارزانی داشته است. عده‏ای از این نعمت پر ارزش به خوبی استفاده می‏کنند و وقت خود را در راه کسب علم و دانش استوار نمودن پایه اقتصاد کشور و عمران و آبادی مملکت و ایجاد مزارع سرسبز و خرم و حفظ استقلال و امنیت کشور و سایر فعالیت‏های پر ارج صرف می‏کنند و برای خود، خانواده و کشورشان افتخار می‏آفرینند. برخی جوانی خود را در مسیر عیاشی، تنبلی، اعتیاد، آمد و شد با افراد ناباب، ولگردی و راه‏های انحرافی دیگر قرار داده و برای خود بدبختی و حسرت و تباه شدن را فراهم می‏نمایند. و این از چیزهایی است که ممکن است جوان را از راه فضیلت و شرف انسانی دور کرده و خطر بزرگی را سر راهش سبز نماید.