c:usersranjbardesktoptarikhtarikh eslamamakenoutput files~$اره مساجد_9.txt ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ [Error] – File could not be written… c:usersranjbardesktoptarikhtarikh eslamamakeno

c:usersranjbardesktoptarikhtarikh eslamamakenoutput files~$اره مساجد_9.txt ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ [Error] – File could not be written… c:usersranjbardesktoptarikhtarikh eslamamakeno

برای پاسخ به این پرسش مطالب زیر یادآوری می‌گردد: أ) اعراب که نسبت به قبیله، اجداد، مفاخر و آشنایی با سرزمین خویش، اهمیت فوق‌العاده‌ای قائل بودند، همگی بنای کعبه را توسط ابراهیم(ع) و اسماعیل(ع) دانسته وخود را از نسل ابراهیم می‌دانند. ب) قرآن با صراحت، سازنده کعبه را ابراهیم و اسماعیل می‌داند: “هنگامی که ابراهیم و اسماعیل پایه‌های خانه (کعبه) را بالا می‌بردند “می گفتند” پروردگارا! (این عمل را) از ما بپذیر، تو شنوا و دانایی”.1 گروهی بر این باورند که کعبه نخست به دست حضرت آدم(ع) ساخته شد، سپس در طوفان نوح(ع) فروریخت و بعد به دست ابراهیم و اسماعیل تجدید بنا گردید.2 پ) ابراهیم نزد اعراب پیش از اسلام، چنان مشهور بود، که تصویر یا تندیس او را در کعبه جای داده بودند. پیامبر خدا بعد از فتح مکه دستور داد که صورت (و به روایتی بت‌های) ابراهیم و اسماعیل را که در کعبه بود بشکنند.3 این جریان نشانگر آن است که پیش از اسلام هم اعراب ابراهیم را بنیانگذار کعبه می‌دانستند. ت) مطالب موجود در قرآن از جمله آن چه در مورد بنای کعبه است، از نظر اعتبار و ارزش در جایگاه والایی قرار دارد و هیچ‌گونه تحریفی در آن رخ نداده است، در صورتی که مطالب کتاب مقدس، از اعتبار چندانی برخوردار نیست و در آن تحریف‌های فراوانی صورت گرفته است. از مطالبی که یاد گردیده به روشنی اثبات می‌گردد که کعبه را ابراهیم بنا نهاده است، و اشاره نشدن به آن در کتاب مقدس، دلیلی بر نفی آن نیست، چون کتاب مقدس تحریف شده، و ارزش و اعتبار چندانی ندارد، افزون بر این، واقعیت‌های تاریخی فراوان دیگری است که در کتاب مقدّس نیامده است. 1. سوره بقره(2) آیه 127. 2. آیه الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه‏، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چ اول، 1374ش، ج 1، ص 455. (نرم افزار جامع التفاسیر) 3. دایره المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر سید کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره المعارف اسلامی، 1374ش، ج 2، ص 504.