عقاید نصیریه چیست؟

پاسخ :
در اکثر کتاب های منتشره که پیرامون فرقه ها و مذاهب نوشته شده است، نصیریه را گروهی از غلات شیعه محسوب داشته اند که به الوهیت ائمه اطهار خصوصاً مولی الموحَدین اعتقاد دارند و در بیان وجه تسمیه آنها به نصیریه انتساب آنها به محمد بن نصیر نمیری را عامل این نام گذاری دانسته اند.[1] یا به قول دکتر عبد الرحمن بدوی، بعضی آنان را به نصیر که غلام حضرت علی ـ عیله السَلام ـ بود، منسوب می دانند.[2]
هاشم عثمان دانشمند علوی سوری سخنان فوق را رد کرده و می گوید:
در باره اصل این فرقه سه قول است:

1. این فرقه منسوب به محمد بن نصیر نمیری هستند که این قول نادرست است؛ زیرا محمد بن نصیر متوفی 359 در قرن چهارم است در حالی که اصطلاح نصیریه 200 سال بعد یعنی در اواخر قرن ششم ظهور پیدا کرد، و علاوه بر این پیروان وی را نمیریه گویند، نه نصیریه.

2. منسوب به غلام حضرت علی ـ عیله السَلام ـ به نام نصیر می باشند که این قول هم صحیح نیست؛ زیرا اساساً امیر المؤمنین غلامی بنام نصیر نداشته است.

3. منسوب به کوهی به نام «النصیریه» «Nasarie» می باشند که گروهی با عقاید خاص در اطراف این کوه زندگی می کردند و از نظر تاریخی بعد از سال 488 وجود داشته اند. که با توجه به قراین، وجه تسمیه اخیر مناسب تر به نظر می رسد:[3]
فرقه نصیریه که افراد آن دوست دارند، علوی خوانده شوند، بنابر آنچه از کتب دانشمندان معاصر علوی بدست می آید، تمام عقایدشان همانند عقاید شیعیان اثنی عشریه است. شیخ عزیز ابراهیم علوی می گوید:
علویان همان شیعیان امامیه اثنی عشری هستند، آنها فرائض را أداء می کنند، نماز و روزه و حج زیر سایه ایمان و اسلام، آنگونه که شایسته است و خدا در قرآن امر فرموده است و در سنَت مطهره که از رسول اکرم و ائمه اطهار که اولین آنها امام علی بن ابیطالب و آخرین آنها محمد بن الحسن الحجه المهدی (عج) است، ثابت شده، بدون هیچ تحریف و تغییر و تبدیل به انجام می رسد و اگر چه منکر برخی از شطحیات غلوّ گونه نمی شویم که علَت آنها انزوای صد ساله در غار ها و کوه ها و دوری از مدارس و علم و علماء و فقه و حدیث نبوی، بعلَت ظلم سلاطین خصوصاً در زمان ملوک و ترکهای عثمانی بوده است، اضافه بر این مخفی کاری هایی که بعلَت دستور برخی از مشایخ صورت می گرفته، هم می باشد،[4]
حضرت آیه الله سبحانی می فرماید: « علویان مذهب خاصَی ندارند که بتوان آن را وجه تمایز مذهب اهل بیت دانست، آنها شیعیان امامی و اثنی عشری هستند که رفتار های مذهبی آنها طبق مذهب اهل بیت است. که همیشه در معاملات شرعی و احکام دینی بر آن تکیه دارند و فقط در دو مسئله قدری متمایز می شوند:

الف) طریقت جنبلائیه
گفته می شود که این طریقت را فردی به نام ابو محمد عبدالله جنبلائی معروف به جنان ایجاد کرد و برخی از علویان اعتقاد دارند، وی یکی از رؤسای بزرگ آنهاست و از دانا ترین متصوفه زمان خود است. او در عراق عجم در سرزمینی به نام جنبلاء اقامت داشت و به همین علَت به فارس شهرت یافت و گفته می شود او به مصر مسافرت کرد و در آنجا حسین بن حمدان خصیبی را دید، وارد طریقت او شد و با او به جنبلا بر گشت و از او احکام تصوف و فلسفه، علوم ستاره شناسی و هیئت و سایر علوم زمان خود را آموخت. خصیبی یکی از مشایخ بزرگ علویین است و جانشین جنبلدیی در ریاست طریقت شد. محمد أمین غالب الطویل در تاریخ العلویین می نگارد:
روش حسین بن حمدان خصیبی و نمایندگانش در دین، راهنمایی افراد سایر ادیان به دین اسلام بود و آنها مثل سایر مردم مسلمان شیعه طبق دستورات معمولی باقی می ماندند و کسانی را که در آنها شایستگی های لازم را می دید در طریقت جنبلایی وارد می کرد.
و از اینجا دانسته می شود که هدف وی دعوت مردم به مذهب اهل بیت بود، آنگونه که روشن است و طریقت جنبلائیه چیزی غیر از اعتقادات صوفیانه مثل سایر اعتقادات صوفیانه مخفی که در اکثر فرقه های مسلمان است نیست.

ب) اعتقاد به باب
دیدگاه علویان این است که ائمه اوصیاء رسول خدایند و از آنجا که ائمه در بر دارنده علوم اولین و آخرین هستند، پس ناچاراً برای هر کدام بابی است که علوم از آنها اخذ شود، پس برای هر کدام بابی برگزیدند:

1- الامام علی بن ابیطالب بابه سلمان فارسی
2- الامام حسن المجتبی بابه قیس بن ورقه
3- الامام حسین الشهید بابه رشید هجری
4- الامام علی زین العابدین بابه عبدالله الغالب
5- الامام محمد الباقر بابه یحیی بن معمر
6- الامام جعفر الصادق بابه جابر بن یزید جعفی
7-الامام موسی الکاظم بابه محمد بن ابی زینب
8- الامام علی الرضا بابه مفضل بن عمر
9- الامام محمد الجواد بابه محمد بن مفضل
10-الامام علی الهادی بابه عمر بن فرات
11- الامام حسن بن علی العسکری بابه ابو شعیب محمد بن نصیر النمیری
12- فلیس للامام محمد المهدی باب

حضرت آیه الله سبحانی در ادامه می نویسد:
علویان به رسالت محمد بن عبدالله ایمان دارند و شکی در امامت پسر عموی پیامبر علی بن ابیطالب و یازده امام از صلب ایشان ندارند، گوینده شهادتین از روی ایمان هستند و اعتقادات شان گواهی به لا اله الا الله، محمَد رسول الله و موالات اهل بیت رسول خداو نماز و روزه و حج و زکات و جهاد در راه خدا و معاد روز قیامت است. کتابشان قرآن و راهی جز شریعت قرآن ندارند. بزرگان دینی دارند که بوسیله آنان دین را شناخته اند و شعائر دینی خود را بر پا می دارند. هر سخنی که قرآن بر آن اشاره نکرده رها می کنند….عصیان رسول را در عمل نمی کنند و کلامش را مخالف نمی نمایند و علم را در اهل بیت منحصر می دانند، و اعتمادشان به جعفر بن محمد الصادق است. در بحث های دینی و تفسیر قرآن و فقه و فتوی….عبادت خدای تعالی را می کنند، و در عبادتش کسی را شریک نمی دانند.[5]
شیخ عبد الرحمن الخیر یکی از علویان بر جسته می گوید:
اصول دین پنج تاست: توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد با همان تعریف و مبنایی که شیعه اثنی عشری در مورد این اصول پنج گانه دارند.
توحید یعنی: اعتقاد داریم به وجود خدای یگانه که خالق عالم دیدنی و ندیدنی است. شریکی در ملکش ندارد و موصوف است به صفات کمال و منزه است از صفات نقص.
عدل یعنی: اعتقاد داریم بر این که خدای تعالی عادل است و مبری از ظلم است و از عمل زشت و بیهوده و بشر را به آنچه که در قدرت و توان او نیست مکلف نمی کند و امرش نمی کند مگر آنچه به صلاح اوست و نهی نمی کند مگر از آنچه به ضرر آنهاست و اگرچه بیشتر مردم فساد و صلاح خود را تشخیص نمی دهند.
نبوت یعنی: اعتقاد داریم خدای تعالی بندگان نیکش را به رسالت بر می گزیند تا پیام های الهی را برسانند بمردم و آنان را به آنچه صلاحشان در آن نهفته است راهنمایی کنند و از آنچه بدبختی دنیا و آخرت است بازشان دارد… اعتقاد داریم به عصمت همه پیامبران از خطا و فراموش کاری و از ارتکاب گناه و اشتباه قبل از برانگیخته شدن و بعد از آن…
امامت یعنی: اعتقاد داریم امامت مقامیست که به اقتضای حکمت الهی برای مصالح بشر بعنوان وزارت انبیاء برای نشر دعوت الهی ایجاد شده است و در مورد قیام ائمه بعد از انبیاء معتقدیم که ما برای تطبیق احکام دین بین مردم و حفظ شریع از تغییر و تحریف و تفسیر های اشتباه محتاج ائمه هستیم.
و برای همین اقتضای حکم و لطف الهی این است که امام را به نصّ معین نماید و این که امام همه عیناْ مثل پیامبر معصوم باشند تا مؤمنین با اطمینان به اعمال و اقوال او اقتداء کنند.
و اعتقاد داریم به این که امام بعد از پیامبر ـ صلَی الله علیه و آله ـ امام علی بن ابیصالب و بعد از او پسرانش امام حسن و امام حسین و سپس 9 تن از فرزندان امام حسین که آخرین آنها مهدی (عج) است.
معاد یعنی: اعتقاد داریم به این که خدای تعالی باز می گرداند مردم را بعد از مرگ برای محاسبه اعمال و جزاء می دهد نیکوکار را برای نیکو کاریش و گناهکار را بعلت گناه کاریش و ایمان داریم به آنچه در قرآن است و آنچه حدیث پیامبر است از اخبار روز قیامت و نشور و بهشت و جهنم و آتش و عذاب و نعمت و صراط و میزان و غیر از اینها از آنچه که ثابت شده در کتاب خدا و احادیث صحیح که از پیامبر رسیده است.
امَا فروع دین زیادند که مهمترین آنها نماز و روزه و زکات و حج و جهاد است.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. شام سرزمین خاطره ها، مهدی پیشوایی تهران، سازمان حج و زیارت 1369
2. شیعه در تاریخ، محمد حسین زین عاملی، مشهد، آستان قدس رضوی 1370
3. بحوث فی الملل و النحل، ج 8، آیه الله شیخ جعفر سبحانی، موسسه امام صادق ـ علیه السّلام ـ .
4. العلویان فی الدایره الضوء، شیخ علی عزیز ابراهیم.

پی نوشتها:
[1]. خالق داد عباسی، توضیح الملل، ترجمه ملل و نحل شهرستانی، ص 251؛ مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی انتشارات آستان قدس رضوی، ص444؛ عبدالرحمن بدوی، مقالات الاسلامیین، ج 2، ص 65.
[2]. عبدالرحمن بدوی، تاریخ اندیشه های کلامی در اسلام، ترجمه حسین صابری، انتشارات آستان قدس رضوی، ص 395.
[3]. هاشم عثمانی، العلویون بین الاسطوره و الحقیقه، بیروت، موسسه الاعلمی للمطبوعات، ص 30، 31، 32.
[4]. علی عزیز ابراهیم، العلویون بین الغلو و الفسلفه و التصوف و الشیعه بیروت، موسسه اعلمی المطبوعات، ص 61.
[5]. سبحانی، جعفر، بحوث فی الملل و النحل، قم، موسسه امام صادق علیه السّلام ، چاپ اول، ج 8، ص 409.
منبع: اندیشه قم

دکمه بازگشت به بالا