از یک طرف شما مىگویید با استغفار معصیتان آمرزیده مىشود؛ از طرف دیگر در قرآن داریم هر کس یک ذرّه شر و معصیتى انجام دهد، در قیامت مىبیند؛ حال کدام یک درست است؟!
[ad_1]
هر عمل نیک یا زشت، اقتضاى آن را دارد که پاداش و یا کیفر خود را به دنبال داشته باشند. این یک اصل کلى و عمومى است که در سوره «زلزال» به آن اشاره شده است. اما شرطهاى اساسى و موانع بازدارنده آن، در آیات دیگر آمده است: «إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللَّهُغَفُوراً رَحِیماً»؛ فرقان (25)، آیه 70. ؛ «مگر کسى که استغفار کند و ایمان آورد و کار شایسته انجام دهد.پس خداوند متعال بدىهاىشان را به نیکىها تبدیل مىکند و او همواره آمرزنده مهربان است». به تعبیر علامه طباطبایى، آیه استغفار در اصطلاح دانش اصول، «حاکم» بر آیه «زلزال» است. ر.ک: تفسیر المیزان، ج 20، ص 486، (دارالکتب الاسلامیه).
البته این روش در سایر قانونگذارىهاى بشرى نیز جارى است که از آن به عنوان تبصره یا متمم یاد مىشود. به عبارت دیگر اعمالى را که آدم انجام مىدهد، در قیامت مىبیند. اما این در صورتى است که اعمال خوب یا بد، تا هنگامه قیامت بماند؛ ولى اگر با استغفار و انجام دادن حسنات، اعمال بد آدم محو شود و یا به جهت غیبت و ظلم، اعمال خوب آدم محو گردد، چیزى باقى نمىماند که در هنگامه قیامت آن را ببیند. همان، ج 20، سوره زلزال.
در دانش اخلاق نیز گفته شده است: اعمال آدم گاهى به صورت «حال» و ناپایدار و گاهى به صورت «ملکه» و پایدار است. آنچه در قیامت مورد بازخواست قرار مىگیرد، آن ویژگىهاى ثابت آدمى و اعمال پایدار او است. اما آنچه به طور گذرا و مقطعى انجام داده و اصرارى بر آن نداشته است؛ بلکه از انجام دادن آن پشیمان شده است، آثار آن از صحیفه اعمال و صفحه دل او، پاک و به لطف خداوند متعال نادیده گرفته مىشود و در قیامت مورد بازخواست و حسابرسى قرار نمىگیرد. ازاینرو گفته شده است: «استغفار» عمل خیرى است که تائب جزاى آن را خواهد دید و یک شاخه از جزاى آن، محو خطاها و جرایم است.
[ad_2]