شنیده ام که قبل از ظهور امام زمان ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ حضرت جبرئیل ندایی می دهد که در رابطه با ظهور آقا صاحب زمان ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ است که همه مردم در هر حالتی که هستند آن را می شنوند و عصر آن روز هم شیطان ندایی سر می دهد برای این که با خدای حضرت جبرئیل بیعت کنیم و یقین پیدا کنیم باید فورا سجده کنیم و آیه ای رابخوانیم لطفاً آن آیه را بنویسید؟

از آن جا که امامان ـ علیهم السلام ـ مظهر و آینه شخصیت عظیم رسول گرامی اسلام ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ هستند و لذا رحمت و رأفت محض برای عالمیان است هیچ گاه بشر را با تمام ناسپاسی ها و ستم ها و کفران نعمت ها که مرتکب شده است به حال خود رها نکرده حتی در زمان غیبت که دست انسان ها به ظاهراز وجود مقدس امام زمان ـ علیه السلام ـ کوتاه است و از ارتباط  ظاهری با آن حضرت محروم است سعی فرموده اند در ضمن احادیث و روایات به بیان و تشریح احوالات آخر الزمان و شرایط حاکم بر آن بپردازند و چراغ هدایتی در شب یلدای دوران غیبت بر سر راه طالبان هدایت و جویندگان حقیقت بیافروزند. به همین جهت روایات زیادی در بیان علائم ظهور امام عصر ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ از ائمه معصومین ـ علیهم السلام ـ نقل شده که این جا به ذکر یک روایت از امام صادق ـ علیه السلام ـ بسنده می کنیم: «عن ابی عبدالله الصادق ـ علیه السلام ـ قال: خمس قبل قیام القائم ـ علیه السلام ـ : الیمانی و السفیانی و المنادی ینادی من السماء و خسف بالبیداء، و قتل نفس الزکیه»[1] امام صادق بر اساس این حدیث فرمود: پنج حادثه (که علامت ظهور امام زمان است) قبل از قیام و ظهور قائم ـ علیه السلام ـ رخ می دهد: ظهور یمانی، ظهور سفیانی، و تحقق نداء آسمانی، و فرو رفتن سپاه سفیانی در وادی بیداء و کشته شدن نفس زکیه.
پس یکی از علائم ظهور که تحقق آن قبل از قیام امام زمان ـ علیه السلام ـ قطعی است صدای آسمانی است یعنی صدایی که بر اساس روایات زیادی گوینده آن حضرت جبرئیل ـ علیه السلام ـ است که با صدای بلند امام زمان ـ علیه السلام ـ را معرفی نموده و قیام آن حضرت را به جهان اعلام می کند به گونه ای که همه عالمیان آن صدا را می شنوند و می  فهمند با این که زبان ها و لغات و گویش های مختلفی دارند:
 «عن ابی عبدالله الحسین ـ علیه السلام ـ قال: ینادی من السماء مناد باسم المهدی فیسمع من المشرق و المغرب حتی لا یبقی راقد الا استیقظ، و لا قائم الا قعد، و لا قاعد الا قام علی رجلیه فزعاً فرحم الله من یسمع ذالک الصوت فاجاب فان الصوت الاول صوت جبرئیل روح الامین ـ علیه السلام ـ »[2] منادی از آسمان صدا می کند به نام مهدی ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ پس می شنوند در مغرب و مشرق به گونه ای که هر کس خواب است بیدار و هر کس ایستاده است مینشیند و آن که نشسته است بر می خیزد و می ایستد از ترس (یعنی صدا و نداء آن چنان مهیب است که همه می ترسند) پس خدا رحمت کند کسی را که آن صدا را می شنود و لبیک می گوید به درستی که صدای اول صدای جبرئیل امین ـ علیه السلام ـ است.
و نیز این حدیت که از امام صادق ـ علیه السلام ـ نقل شده است: قائم ـ علیه السلام ـ قیام نمی کند تا این که منادی از آسمان ندا کند (که) می شنوند آن را دختران پرده نشین (کنایه از این است که همه مردم آن ندا را می شنوند) و اهل مشرق و مغرب[3] و درباره این نداء این آیه نازل گردیده (که خداوند می فرماید) اگر اراده کنیم نازل می کنیم از آسمان آیه ای تا در برابر آن گردن خم کنند و خاضع گردند.[4]
بر اساس بعضی ازروایات در پایان همان روز ابلیس ملعون ندا می کند: «ثم ینادی ابلیس لعنه الله فی آخر النهار: الا ان الحق فی السفیانی و شیعته، فیرتاب عند ذالک المبطلون»[5] بعد از آن (منادی اول) در آخر همان روز ابلیس ملعون ندا کند که حق با سفیانی و پیروان او است و باطل جویان به شک و تردید در آیند.
و اما آن چه به پاسخ سئوال مورد نظر اشاره  دارد این حدیث شریف از رسول اکرم ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ است: «فاذا احسستم باالصیحه فخروا لله سجدا و قولوا: سبحان القدوس سبحان الله القدوس، ربنا القدوس»[6] هر گاه ندای آسمانی را شنیدید و احساس کردید پس برای خدا سر بر خاک نهاده و سجده نمائید و در همان حال این ذکر را بگوئید: منزه است خدای پاک و منزه است پروردگار پاک. تذکر این نکته لازم است که اذکار فوق حدیث نبوی است نه آیه قرآن.
برای مطالعه و آگاهی بیشتر: به کتاب های: دادگستر جهان، تألیف آیه الله امینی، و (عصر ظهور) تألیف جناب علی کورانی و نیز به بحارالانوار، ج 52 ـ 53 مراجعه فرمایید.

پی نوشت ها:
[1]. منتخب الاثر، آیت الله صافی گلپایگانی، ص 544. کمال الدین و تمام النعمه، شیخ صدوق، ص 554.
[2]. منتخب الاثر، ص555.
[3]. منتخب الاثر، ص 557، تألیف آیت الله صافی.
[4]. سوره شعراء، آیه 4.
[5]. کمال الدین، شیخ صدوق، ج1، ص 559.
[6]. معجم احادیث الامام المهدی ـ علیه السلام ـ ، ج1،ص 438، علی الکورانی.