علائم تکنولوژیکی و سیاسی زمان ظهور حضرت مهدی(عج) کدام است؟

در جوامع روایی شیعه و سنی، از امور متعددی به عنوان (علائم) و نشانه های ظهور یاد شده است که شاید بتوان گفت بخشی از این نشانه ها، نمود و دورنمایی از وقوع حوادث و تحولات سیاسی اجتماعی و تحرکات نظامی و تکنولوژیکی باشد که پیش از ظهور و در آستانه آن و نیز همزمان با آن تحقق پیدا می کند.
در اینجا به مقتضای آن چه در سئوال مورد نظر مطرح گردیده است، به دو نکته اساسی که حاوی تبیین وقایع کلی سیاسی، اجتماعی و نظامی در دوران پیش از ظهور و یا همزمان با آن می باشد اشاره نمود و از تبیین بقیه علایم و نشانه های ظهور که در جای خودش به تفصیل بیان شده خودداری می نماییم.
الف) «بر پایه احادیث، منطقه عمومی ظهور حضرت شامل کشورهای یمن، حجاز، ایران، عراق و مناطق شام و فلسطین، مصر و مغرب عربی است. سیمایی که این احادیث از اوضاع (سیاسی) جهان و اوضاع (جغرافیایی و) منطقه ظهور در آن دوران ارائه می کنند، سیمای کلی است که بسیاری از حوادث بزرگ (سیاسی، اجتماعی و نظامی) را همراه با جزئیات آن در کنار نام اشخاص و مکان ها بیان نموده است. (در این نکته نگاه کلی) به فضای عمومی عصر ظهور می افکنیم:
احادیث ما بیانگر آن است که ظهور حضرت مهدی ـ علیه السلام ـ پس از یک رشته حوادث (سیاسی اجتماعی) مقدماتی منطقه ای و بین المللی از شهر مکه آغاز خواهد شد. در سطح منطقه (و جغرافیای سیاسی) ظهور، ابتدا در دو دولت هوادار آن حضرت در ایران و یمن تشکیل می گردد. یاران ایرانی حضرت، دولت خود را سالها قبل از ظهور بر پا می کنند و پس از قرار گرفتن در یک جنگ طولانی، آن را با پیروزی به پایان می برند. اندکی قبل از ظهور، در بین (آنان) دو شخصیت برجسته بر مسند قدرت تکیه می زنند، یکی مردی خراسانی است که در قالب یک چهره سیاسی و دیگری شخصی به نام شعیب فرزند صالح که در قالب یک چهره نظامی بروز می کنند، (که شیعیان) به رهبری آنان، نقش مهمی در حرکت های ظهور حضرت بر عهده می گیرند.[1]
و اما یاران یمنی حضرت، نهضت خود را تنها چند ماه قبل از ظهور آغاز می کنند. به نظر می رسد که یمنی ها علاوه بر آماده کردن مقدمات ظهور، در حوادث آن روز حجاز که با خلاء سیاسی روبرو خواهد بود ایفای نقش خواهند کرد. در حجاز پادشاهی به نام عبدالله که از خاندان معروف آن سرزمین است به قتل می رسد، او آخرین پادشاه سرزمین حجاز خواهد بود. در پی این حادثه بر سر جانشینی او اختلاف فراوانی ایجاد می شود. این اختلاف ها به خلاء سیاسی در منطقه حجاز منتهی گشته و تا ظهور حضرت ادامه می یابد.
در روایتی می امده است: آن گاه که عبدالله بمیرد، مردم در انتخاب جانشین او به توافق نرسند، اختلاف ها آغاز شود و این اختلاف به خواست خداوند، تا ظهور مولای تان تداوم یابد. به طوری که دوران سلطنت های طولانی به پایان رسد و عمر حکومت حاکمان به چند ماه و چند روز کاهش یابد. ابو بصیر می گوید به امام (ع)عرض کردم: آیا این دوران طولانی خواهد بود؟ فرمود: «هرگز.» (پس از قتل عبدالله، اختلاف ها به درگیری میان قبایل حجاز تبدیل می گردد) از نشانه های ظهور حادثه ای است که بین مکه و مدینه رخ می دهد. (ابو بصیر می گوید: به امام عرض کردم: حادثه چیست؟) فرمود: بر اثر تعصب های قبیله ای میان مکه و مدینه… پانزده نفر از سران (یک قبیله کشته خواهد شد)…».[2]
در حدیثی از عبدالرحمن بن سیابه آمده است: امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود: «چگونه خواهید بود روزگاری که شما را نه دسترسی به امامی هدایتگر باشد و نه دانشی روشنگر؟ در حالی که گروهی از شما از گروه دیگر متنفر و گریزانند. در آن آزمایش، خوبان و مخلصان از دیگران شناخته شوند. جنگ و اختلاف بالا گیرد به طوری که قدرت در آغاز روز به دست کسی افتد و در پایان همان روز از او گرفته شده و به قتل رسد».[3] در همین حال نشانه های دیگر ظهور از قبیل ندای آسمانی و… آشکار خواهند شد.
ب) اما آشکارترین حوادث (سیاسی، اجتماعی و نظامی) و رویدادهای قبل از ظهور (با استفاده از منابع روایی) به اختصار این گونه است: ابتداء، فتنه بر امت اسلام وارد می شود که احادیث ما، آن را آخرین و سخت ترین فتنه توصیف می کنند. این فتنه با ظهور امام ـ علیه السلام ـ برطرف می گردد. نکته قابل توجه آن است که ویژگی های کلی این فتنه با توطئه سلطه غربی ها بر کشورهای مسلمان و کشورهای شرقی هم پیمان آنان در آغاز این قرن، تطبیق می کند، فتنه ای که تمام کشورهای اسلامی و اعضاء خانواده آنان را در بر می گیرد.
به تعبیری که در روایت آمده است: «هیچ خانه ای و هیچ مسلمانی از شرّ آن در امان نماند».[4] ملت های کفر پیشه بر کشورهای مسلمان هجوم می آورند آن چنان که گرسنگان آزمند بر سفره چرب و رنگین حمله می کنند. به هنگام آن فتنه و آشوب، گروهی از غرب و گروهی از شرق وارد شده و سرنوشت امت مرا به دست گیرند.[5] یعنی بر کشورهای مسلمان حکومت کنند.
این فتنه از سرزمین شام، سرزمینی که دشمنان ما سلطه استعماری سیاه خویش را از آنجا آغاز نموده، و آن را کانون پرتو تمدّن می نامند، شروع می شود و در پایان به فتنه تبدیل می شود که در احادیث ما به «فتنه فلسطین» معروف است. سرزمین شام در آن زمان به آب درون مشک تشبیه شده که لحظه ای آرام و قرار ندارد: «چون فتنه فلسطین برپا شود، منطقه شام آشفته و بی قرار گردد، همچون آب درون مشک، سپس فتنه بر طرف شود در حالی که شما اندک و پشیمانید».[6]
بر پایه احادیث در آن زمان، فرزندان مسلمان در اثر سیطره فرهنگی و وسایل پیشرفته و تکنولوژی جدید ارتباطی جهان کفر، چنان با فرهنگ این فتنه آمیخته و تربیت می شوند که فرهنگی جز فرهنگ فتنه گران را نمی شناسند. و حکومت های کفر و ستمگر با احکام و قوانین کفر، بر مسلمانان حکمرانی نموده و آنان را به فجیع ترین وضع در معرض آسیب و شکنجه قرار می دهند.
در احادیث بانیان این فتنه و آشوب، رومیان (غربی ها) و ترک ها که شاید مراد از آن روسها باشند، معرفی شده اند. وقتی حوادث بزرگ و وقایع سیاسی نظامی سال ظهور رخ می دهد، فتنه گران نیروهای خود را در منطقه رمله فلسطین و در سمت انطاکیه در ساحل ترکیه، سوریه و در سمت عربستان در مرزهای سوریه، عراق و ترکیه مستقر می کنند.
در حدیثی آمده است: «زمانی که روم و ترک علیه شما به پا خیزند و آنان با یک دیگر نیز درگیر شوند، جنگ و کشتار در جهان رو به افزایش رود، هواداران ترک ها پیشروی کرده و در جزیره العرب مستقر گردند و افراطیون غربی در منطقه رمله فلسطین موضع گیرند».[7] و شاید این وضعیت زمینه ساز و یا منجر به علایم قطعی ظهور مثل ظهور سفیانی و… گردد.
 
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1ـ عصر ظهور، شیخ علی الکورانی.
2ـ سیمای آفتاب، حبیب الله طاهری.
3ـ نشانه های یار و چکامه انتظار، مهدی علیزاده.
 
پی نوشت ها:
[1]. کورانی، علی، عصر ظهور، ص22.
[2]. همان، ص23.
[3]. همان به نقل از الامامه و التبصره، ص130.
[4]. المعجم الاحادیث الامام مهدی(عج)، ج1، ص81.
[5]. همان، ج2، ص218.
[6]. عصر ظهور، ص31 به نقل از ابن حماد، ص139.
[7]. المعجم، ج10، ص326.