دوره آخر الزمان یعنی چه؟

به یقین هرآغازی راسرانجامی و هر شروعی را پایانی است جز ذات اقدس خدا که هم آغاز است و هم انجام، زمان نیز از جمله  آفریده هایی خدای تواناست و از این قانون نیز خارج نمی باشد از این رو برگه های پایانی کتاب زندگی را در زمین,آخرالزمان می گویند.[1]
قرآن کریم نیز در ایات متعددی به دوران آخرالزمان اشاره کرده است و در معارف ارزشمند اسلامی نیز بارها واژه آخرالزمان در دو معنای کلی به کار رفته است:[2]
1.مدت زمانی که با ولادت پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله ـ آغاز می شود و با شروع رستاخیز بزرگ پایان می یابد و از اینرو آن پیامبر رحمت را، پیامبر آخرالزمان نیز نامیده اند.
2. مدت زمانی که با ولادت حضرت مهدی(عج) آغاز می شود و همه اتفاقات عصر غیبت و عصر ظهور را در دل خود دارد و سپس با شروع قیامت پایان پیدا می کند. و اینک نیز از واژه آخرالزمان همین معنا را اراده می کنند و در هین معنا به کار می رود. و خود این قسم نیز دارای دو مرحله می باشد:
الف: دوران نخست که انسان به مراحل پایانی انحطاط اخلاقی رسیده، فساد اخلاقی و ستم همه جوامع بشری را فرا می
گیرد و به تعبیر روایات جهان پر از ظلم و جور می شود.
ب: دوران دوم وعده الهی تحقق پیدا می کند و آن منجی اعظم ظهور می کند و حکومتی جهانی تشکیل می دهد و به کفر ستیزی و ظلم ستیزی می پردازد و هستی را از عدالت پر می کند، امام رضا( ع )فرمودند: خداوند زمین را به دست قائم(عج) از هر ستمی پاک گرداند. و از هر ظلمی پاکیزه سازد و میزان عدل را در میان مردم نهد..»[3]

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. عصر زندگی محمد حکیمی و مکیال المکارم ترجمه مهدی حائری قزوینی.
2. دادگستر جهان آیت الله ابراهیم امینی، و کتاب جامعه و تاریخ، شهید مطهری.
 
                                                                                                                               
پی نوشت ها:
[1] . ادیان بزرگ نیز از آخرالزمان پیش گویی هایی کرده اند مثلاً‌ در انجیل آمده است «… و این را بدان که اوقات صعب در زمان آخر خواهد رسید زیرا مرد می خواهند بود، خود دوست و زرپرست و مغرور و متکبر و کفرگو و نافرمان والدین و حق نشناس و بی دین، کتاب مقدس، ترجمه فاضل خان همدانی،‌ نامه دوم پولس حواری به تیموئیوس، پاپ سوم.
[2] . مهدویت و مقالات، یادزهمین همایش علمی تحقیقی فجر 78، ص 25، مقاله مهدی موعود در ادیان و مذاهب آقای کاظم ادیب، دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج2، ص 134ـ136.
[3] . حکیمی، محمد، عصر زندگی، قم، موسسه بوستان کتاب، چاپخانه دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ پنجم، ص 42 به نقل از کمال الدین ج2، ص372.