چرا عصر های جمعه که آقای مان حجت نمی آید مردم ناراحت هستند، به نظر من مردم باید خوشحال باشند چون که حضرت قائم ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ به آن ها یک هفته فرصت داده است که کارهای خوب انجام دهند؟

ظهور و قیام امام زمان ـ علیه السلام ـ و تشکیل حکومت جهانی آن حضرت هرگز به معنای سلب و گرفتن فرصت از مردم برای خوب شدن و اصلاح شان نمی باشد بلکه حضور حضرت و ظهور آن بزرگوار مایه هدایت و ارشاد بیشتر مردم بوده و در سایه حکومت آن امام همام مردم و خصوصاً شیعیان بهتر می توانند کارهای خوب و اعمال صالح انجام داده و برای انجام کارهای خوب و نیک از راهنمایی های مستقیم آن بزرگوار بهره مند گردند، همان گونه که وجود آن حضرت و ظهور او برای عده ای که قابل هدایت  نبوده و عناد می ورزند، اتمام حجت و مایه هلاکت خواهد بود.
جمعه های عصر غیبت که ایام هجران و دردمندی برای مومنین و شیعیان بلکه آزاد اندیشان و پاکان عالم است از دو جهت مایه اضطراب و نگرانی و ناراحتی و غصه مومنین بلکه مسلمین است که با وجود این دو جهت نمی  توانند خوشحال باشند:
الف: روز جمعه از چند جهت اختصاص به امام زمان ـ علیه السلام ـ دارد: یکی آن که ولادت با سعادت آن بزرگوار در آن روز بوده و دیگر این که بر اساس روایاتی، ظهور آن حضرت که مایه برکت و نجات عالم و عالمیان از ظلم و ستم است در آن روز خواهد بود و ترقب و انتظار فرج در آن روز بیشتر از روزهای  دیگر است چنانچه در زیارت  مختصه به آن حضرت در آن روز می خوانیم: «هذا یوم الجمعه و هو یومک المتوقع فیه ظهورک و الفرج فیه للمومنین  علی یدیک»[1] خداوند متعال در این روز شریف زمین را از لوث شرک و کفر و گناهان و از وجود جبارین و ملحدین و منافقین پاک و پاکیزه می فرماید و به اظهار کلمه حق و اعلاء دین و شرایع ایمان، چشم و دل مومنین را روشن و منور و مسرور خواهد فرمود و لذا در این روز مومنین و منتظران وقتی می بینند که امام ـ علیه السلام ـ تشریف نیاورد و ظهور محقق نگردید به دلیل محرومیت از نعمت هایی که ظهور آن بزرگوار به همراه می آورد و به خاطر دوری و هجران آن عزیز که هرگونه خوشحالی را از دل دوستان می برد ناراحت می گردند.
ب: بر اساس برخی روایات جمعه ها پرونده اعمال و کارهای ما به محضر مقدس امام زمان  ـ علیه السلام ـ عرضه می گردد و حضرت با مشاهده اعمال و کارهای ناشایسته ما ناراحت و غمگین می گردد و از این جهت روز اندوه و غصه آن حضرت محسوب می شود و طبیعی است وقتی امام که قطب عالم امکان بوده و ولایت  تکوینی بر همه جهان و جهانیان دارد غمگین و محزون گردد پیروان آن حضرت که ارتباط معنوی و قلبی و باطنی با آن بزرگوار داشته و طفیل وجود او هستند ناراحت و غمگین می گردند و نمی توانند احساس خوشحالی نمایند.
بنابر این جمعه ها از این منظر روزی است که مردم و خصوصا شیعیان ناراحت و غمگین هستند و این که نیامدن حضرت را به حساب فرصت دادن برای انجام کارهای خوب بگذاریم در حالی که مومنین در زمان ظهور و حضور گذشته از این که از نعمت تشرف به محضر امام زمان ـ علیه السلام ـ برخوردار می گردند، در سایه حکومت جهانی حضرت و راهنمایی های معصومانه آن بزرگوار بیشتر به انجام کارهای خوب توفیق می یابند، توجیهی قانع کننده نخواهد بود.
در دعای شریف ندبه که ورد زبان عاشقان و دوستان امام زمان ـ علیه السلام ـ است می خوانیم:
«کی می شود که خود را در حضور تو ببینیم و پرچم پیروزیت را در حال اهتزار مشاهده کنیم؟ آیا می شود که خود را گردا گرد تو ببینیم و در  حالی مشاهده ات کنیم که پیشوائی همگان را بر عهده گرفته ای؟ زمین را پر از عدل و داد کرده ای، دشمنانت را بر خاک مذلت و مشقت نشانده،گردن کشان و منکران حق را نابود ساخته و پایه های ستمگران را از ریشه و بن برکنده ای و ما(به شکرانه این نعمت) بگوئیم «الحمد لله رب العالمین»؟![2]
برای مطالعه بیشتر به کتاب های: موعود امم ـ شیخ عباس کرمانی؛ و سیمای آفتاب ـ حبیب الله طاهری و کتب روایی: اصول کافی، کتاب الحجه، ج1، مراجعه نمایید.

پی نوشت ها:
[1]. مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، ص 90.
[2]. دعای ندبه، مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، ص 984.