چرا امام زمان ـ عجل الله تعالی فرجه الشّریف ـ فقط به یک عده خاصّی از مردم عنایت دارند و فقط به آنها سر می‌زنند؟

وجود امام معصوم، برای همه انسان‌ها فایده و بهره در بردارد. چه امام حاضر باشد و چه غائب، چنانچه در دعاهای عدیده وارد شده «بیمنه رزق الوری و بوجوده ثبت الأرض و السماء»[1]به برکت وجود امام مهدی ـ علیه السّلام ـ است که مردم از رزق داده می‌شوند و به وجود اوست که زمین و آسمان ثبات یافته است.
 پس عنایت امام زمان ـ علیه السّلام ـ شامل حال همه موجودات مخصوصاً انسان‌ها می‌شود و کسی از این عنایت بی‌بهره نیست. در عین حال عنایت امام (عج) به شیعیان، عنایتی خاص می‌باشد، چنانچه خود آن حضرت در توقیعی (نامه‌ای) که برای شیخ مفید ـ رحمه الله علیه ـ صادر فرمود، اشاره کردند: «… ما در مراعات شما سستی نمی‌کنیم، شما را فراموش نمی‌کنیم و اگر جز این بود، بلاها و سختی‌ها بر شما نازل می‌شد و دشمنان شما را در هم می‌شکستند و نابود می‌کردند، پس تقوای الهی پیشه کنید، و ما را یاری و کمک کنید بر دستگیری خودتان.»[2]
شایان توجه است که دو نوع برداشت وتصور در میان عرف و عوام مطرح است؛ بدون اینکه اصلی داشته باشد و صحیح باشد.
1. اینکه می‌گویند هر کس شیعه پاک خالص باشد و مرد خدا و اهل ورع و تقوی باشد، به خدمت آن حضرت می‌رسد و اگر نرسید، پس در او چیزی است، یا در ایمان و خلوص او شبهه‌ای است و در این امر به قدری غلو دارند که حتّی می‌گویند: «تو برو خود را صاف کن، امام خودش به نزد تو می‌آید» و حتّی اینکه می‌گویند: «مرد خدا و بنده صالح وجود ندارد و الاّ باید خدمت امام ـ علیه السّلام ـ برسد.»
2. معتقدند بزرگترین فضل و رتبه همین است که انسان به خدمت امام ـ علیه السّلام ـ برسد و هر کس به خدمت رسید، از همه کس برتر و بالاتر است. اگر چه جاهل باشد. پس اگر جاهل باشد که به خدمت امام ـ علیه السّلام ـ رسیده باشد، از هر عالمی بالاتر و محترم‌تر است.[3]
اینها عقایدی عوامانه و بی‌اصل و مدرک می باشند، و ریشه دینی ندارند. درعصرغیبت بنای اصلی بر غیبت است نه بر رؤیت. امّا دیدن ممکن است ولی به شرط اقتضای مصلحت و آن امرش به دست امام ـ علیه السّلام ـ است. نه به خواسته خود انسان.
 خلوص نیّت، صفای باطن، جدیّت در عمل، اهل تقوی و ورع بودن، مطابق شرع بودن اعمال لازم است. اما ملازمه ندارد. یعنی این طور نیست که هر کس این طور بود حتماً و لابد به دیدار امام ـ علیه السّلام ـ نائل می‌شود. چه بسیار از علماء که اهل تقوی و ورع و صفای باطن و … بوده‌اند و هستند، امّا به این فیض نائل نشده‌اند.[4]
علاوه بر داشتن لیاقت و شایستگی لازم است این دیدار به مصلحت شخص هم باشد، ممکن است این دیدار به نفع انسان نباشد، و دانستن مصلحت و عدم آن به دست امام زمان ـ علیه السّلام ـ است. و آنچه مهم است این است که انسان به وظیفه خود در جهت کسب تقوی و فضائل انسانی و کمالات روحی، قدم بردارد، و طالب رؤیت چهره زیبای آن حضرت باشد، چنانچه در دعای عهد اشاره شده: «اللّهم أرنی الطلعه الرشیده و الغره الحمیده»[5] بار خدایا! جمال با رشادت و آن روشن جبین ستوده را به من نشان بده» امّا مصلحت این امر را به آن حضرت بسپارد. چنانچه شیوه علماء و صالحان و مردان خدا، چنین است.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. سیمای آفتاب، حبیب الله طاهری.
2. میر محمد، مسعود پور سید آقایی.

پی نوشت ها:
[1] . حرّ عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ج19، ص310.
[2] . خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، بنیاد پژوهش‌های علمی و فرهنگی نور الاصفیاء، چاپ1، 1379، ص 91 و 92.
[3] . همان منبع، ص 94 و95 ، (با تصرف).
[4] . همان منبع، ص 97 و 99، (با تلخیص).
[5] . مفاتیح الجنان، دعای عهد.