آیا انقلاب اسلامی را امام زمان (عج) هدایت کرده است؟

اگر منظور از هدایت، دادن دستورالعمل و راهکارهای اجرایی است، باید گفت به عنوان یک سیره مستمر و شیوه همیشگی چنین چیزی درست نیست و ما نمی‌توانیم سیاستها و خط‌مشی‌ها را به ایشان نسبت بدهیم. امّا موارد خاص و ویژه‌ای وجود دارد که نشان از هدایت آن حضرت دارد. به عنوان نمونه:
حضرت آیت الله خزعلی فرموده‌اند: «22 بهمن 57 یوم الله بود. واقعا ما در معرض کشته شدن بودیم، فقط ندای ولی عصر (عج) به داد ما رسید. فردی که الان زنده است پیام برد به دبیرستان علوی (خدمت امام امت) گفت: حضرت مهدی (عج) می‌فرماید: در خانه نمانید، اگر ماندید کشته می‌شوید. لذا امام خمینی (ره) محکم فرمود: در خانه نمانید. آقای طالقانی به امام (ره) عرض کرد: آقا! مردم را درو می‌کنند اینها عصبانی هستند آخر کارشان است.
امام فرمود: باید بیرون بریزید، ایشان (آقای طالقانی) خیلی اصرار کرد. امام فرمود: اگر پیام از جای دیگری باشد باز (بر) سر حرف خود ایستاده‌اید؟ (آقای طالقانی) گفت: چشم! تسلیم هستیم.»[1] این قضیه توسط آقای مرتضایی فرد (از همراهان امام در دبیرستان علوی نیز تأیید شده است.[2]
مجدداً تأکید می‌کنیم که ارائه چند نمونه خاص،‌دلیل بر این نیست که همه سیاستها و راهکارهای انقلاب به دستور آن حضرت بوده است.
امّا چنانچه، مقصود توجهات و عنایات وامدادهای آن حضرت است، مسأله نیاز به توضیح دارد:
در هر انقلاب، دو مشخصه عمده وجود دارد که می‌تواند معیار سنجش و ارزیابی آن انقلاب قرار گیرد. ما هر یک از دو ویژگی را از جهت داشتن ارتباط با بزرگ موعود بشریت،‌بررسی می‌کنیم:
الف. رهبری انقلاب ـ رهبری این انقلاب را امام خمینی (ره) برعهده داشتند. ایشان مجتهدی جامع الشرایط بودند و از همین جهت، نایب عام امام زمان (عج) محسوب می‌شدند (برخی رویات و توقیعات که از ناحیه مقدسه صادر شده است، مجتهدین پرهیزکار را به عنوان نایب عام آن حضرت، معرفی کرده است) شخص نایب و وکیل، همیشه سعی می‌کند تا خود را با خواسته‌های موکل خود منطبق کند. بر همین اساس، آن فقید سعید نیز، ‌همواره بر این نکته اهتمام فراوان داشت. برجستگی خاص ایشان در تقدس و عرفان، شهره آفاق بود حتی دشمنان آن عزیز سفر کرده نیز نتوانسته‌اند کوچکترین خدشه‌ای بر مقام معنوی و عرفانی ایشان وارد کنند، همین عامل سبب می‌شود که فرد، مورد عنایت ویژه حضرت حجت (عج) واقع شود.
علاوه بر کردار، در گفتار و نوشتار نیز، آن پیر مراد پیوند روحانی این انقلاب را با آن وجود مقدس مورد تأکید قرار داده‌اند. در «صحیفه نور» موارد متعددی یافت می‌شود که آن ابرمرد، کمکهای حضرت بقیت الله (عج) را در به ثمر رسیدن انقلاب، زمینه‌سازی این انقلاب برای نهضت جهانی آن حضرت و… را متذکر شده‌اند. به عنوان مثال ایشان در پیامی می‌نویسند: «… و با عنایات خاصه خداوند متعال و پشتیبانی ولی عصر و ناموس دهر ارواحنا لمقدمه الفداء ملت دلاور ایران، مشکلاتی را که هر یک برای از پادرآوردن یک کشور قدرتمند کافی بود، یکی پس از دیگری پشت سرگذاشته و چون سدی عظیم و صفی مرصوص در مقابل تبهکاران و تفاله‌های آنان ایستاده است…»[3] و یا در فرمایشاتی خطاب به برادران ارتشی و سپاهی می‌فرمایند: «شما مورد نظر امام زمان (عج) هستید و از آنجا که ایمان و قدرت و امام زمان (عج) را دارید، همه چیز دارید.»[4]
ب. مردم ـ به گواه تحلیلگران مسائل جمهوری اسلامی، این انقلاب جنبشی مردمی بود که نقش اصلی را در آن، توده‌های اصیل مردمی ایفا کردند، هر چند، احزاب و گروه‌های مختلف بسیار فعال بودند امّا هر کدام تعداد انگشت‌شماری هوادار را دربر می‌گرفتند و در کوران وقایع، نقش به سزایی نداشتند.
در تیپ‌شناسی مردم نیز، مهمترین مشخصه دینداری بود و اصلی‌ترین انگیزه، برپایی حکومت شیعی مورد پسند ولی عصر (عج). این مسأله در انتخاب شعارها، کانونهای مبارزه (مساجد)، زمان اوج مبارزات (ایام مذهبی خصوصاً محرم و صفر)، گزینش روحانیت به عنوان پیشرو، خط دهنده و جلودار این نهضت (از این جهت که سربازان امام زمان هستند) و بالاخره پذیرش رهبری امام خمینی (که نایب عام آن حضرت بودند) جلوه‌گر است.
راه دیگری نیز برای اثبات عنایت امام غایب از نظر، به این انقلاب وجود دارد؛ به این بیان که خداوند در سوره عنکبوت، آیه 69 می‌فرماید: «و کسانی که در راه ما جهاد کنند ما راه خود را به آنها نشان خواهیم داد…» این انقلاب هم بر اساس عمل به دستورات الهی و فرمایشات معصومین ـ علیهم السّلام ـ شکل گرفته است. طبعا مشمول هدایتهای ائمه اطهار(ع) به ویژه آخرین آنها حضرت حجت بن الحسن العسکری ارواحنا لمقدمه الفداء خواهد بود.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. مفتاح صحیفه، راهنمای صحیفه نور، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، چ اوّل، 1372، ص 115.
2. مرتضی مطهری، پیرامون انقلاب اسلامی، دفتر انتشارات اسلامی، قم، 1361.
3. عباسعلی عمید زنجانی، انقلاب اسلامی و ریشه‌های آن، نشر کتاب سیاسی، تهران، چ دوم، 1368.
4. یدالله هنری لطیف‌پور، فرهنگ سیاسی شیعه و انقلاب اسلامی، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، تهران، چ اول، 1379.

پی نوشت ها:
[1] . پور سید آقایی، سید مسعود، میر مهر، قم، انتشارات حضور، چ اوّل،‌1382، ص 26.
[2] . همان، ص 27.
[3] . صحیفه نور، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، 1368، ج 18، ص 11.
[4] . همان، ج 19، ص 112.